Boodschappentas. Geld. Fietssleutel. ‘Ik neem voor de zekerheid ook een mondkapje mee, mam.’ Daar gaat hij. Op naar de supermarkt. Zelf boodschappen doen. Vlak voordat hij op zijn fiets springt, roept hij nog: ‘Zet jij de oven vast aan, mam? Ik ga voor een worstenbroodje!’ Ik kijk hem glimlachend na, terwijl hij wegfietst in de ochtendschemer. Over een kleine drie kwartier start het online nieuwjaarsontbijt met zijn groep 7.
Een uurtje later loop ik zachtjes naar boven en kijk om het hoekje van de deur. Mijn zoon zit op zijn kamer aan zijn bureau met het zelfgeregelde ontbijtje voor de laptop. Op het scherm zie ik wat klasgenoten enthousiast zwaaien, lachen, roepen. Vierentwintig hoofden van zevendegroepers, met hier en daar een lang lockdownkapsel, gevangen in een schermpje. De microfoons gaan uit. Er volgt een uitleg over een quiz. De meester weet met al zijn betrokkenheid een goed digitaal sfeertje te creëren. Dan is het ontbijt op. Het spel is klaar. Een digitale rekeninstructie volgt. En dan aan het werk. Scherm uit, werkboek open. Onderwijs op afstand.
Als ik de trap weer afloop, trekt het jaar in mijn gedachten aan me voorbij. Een bizar virusjaar. Een jaar van lockdowns, afstandsonderwijs, quarantaine, onzekerheid en coronatesten.
Ik denk aan kinderen die ik in de afgelopen jaren in mijn klassen tegenkwam. Kinderen voor wie de mogelijkheid van een digitaal schoolontbijtje op hun slaapkamer een ver-van-hun-bedshow is. Een laptop ontbreekt. Een ontbijtje is niet vanzelfsprekend. Een rustige plek voor jezelf een luxe.
Voor deze kinderen duren de schoolvakanties al lang, laat staan een lockdown. Ik denk aan de kinderen die op school even kind kunnen zijn. Voor wie wat geschild schoolfruit van grote waarde is, net als de rust, structuur en de gezelligheid in de klas. En een knipoog of een schouderklop. Kinderen voor wie goed onderwijs cruciaal is om het verschil te kunnen maken.
Terwijl ik beneden in de keuken koffiezet, kijk ik naar mijn zoon die inmiddels aan de keukentafel zit. De breuken vragen toch nog wat extra uitleg. Handig zo’n juf als moeder. Hij werkt hard aan de opdrachten van school. Rekenen, spelling, taal.
De vakantie met zijn vreemde kerst en stille oud en nieuw ligt alweer even achter ons.
Met een dampende beker koffie in mijn hand staar ik door het raam naar de grijsgrauwe lucht buiten. Het nieuwe jaar heeft een valse start gemaakt. Ik heb de vurige wens dat het jaar dat voor ons ligt, minder grauw wordt. Dat we langzaamaan een gewoner voorjaar tegemoet gaan. Minder stil. En dichterbij. Ik hoop het zo. Voor ons allemaal. Maar voor sommige kinderen net een beetje meer.
