‘Dus de Teams-meeting met de juf gaat morgen door, toch?’ Ik probeer mijn man te instrueren die morgen het thuisonderwijs met de kinderen gaat doen. ‘Nou, nee, dat klopt dus niet,’ zegt hij licht geïrriteerd. ‘Ik lees in de mail van de juf dat alle meetings vervallen nu de kinderen volgende week weer naar school mogen.’
We zijn moe en hebben eigenlijk helemaal geen zin om ’s avonds nog alle mails, appjes en instructies op de site van de school uit te spellen. Het is begrijpend lezen voor volwassenen met hier en daar een gokfactor. Een soort van multiplechoicevraag bij de e-mail: Wat bedoelt de juf? Kruis het goede antwoord aan. A: Alle meetings vervallen; B: Alleen de groepsmeetings vervallen, maar de individuele afspraken gaan wel door; C: De juf komt er nog op terug; D: Doe maar lekker wat je zelf fijn vindt.
Sinds het begin van de coronacrisis is er een stille crisis gaande hier in huis. Een communicatiecrisis. Ik begrijp dat het niets en dan ook níets voorstelt in vergelijking met alle ellende in de gezondheidszorg en bij ondernemers, maar mijn man en ik hebben er ernstig last van. Want elke verandering in beleid zorgt voor een lawine aan mailtjes. Van de school, van de bso, het zwembad, de bibliotheek, de sportvereniging enzovoort, enzovoort. En iedere medewerker of leerkracht doet heus zijn best om empathisch en duidelijk te communiceren. Soms zelfs nog midden in de nacht, te zien aan het ‘verzonden’ tijdstip.
Maar wat een enorme uitdaging is het lezen van al die goedbedoelde informatie! Zo hebben we ontdekt dat de juf van Nathan stiekem ambities heeft om romanschrijfster te worden. Tenminste, dat vermoeden wij, aangezien haar epistels elk een verhaal op zich zijn. De juf van Levi houdt juist niet van schrijven. Die mailtjes zijn zo kort en bondig dat je je afvraagt: heb ik soms iets verkeerd gezegd? Bedoelt ze dit nu met een knipoog of zegt ze echt dat we ons aanstellen?
En hoezeer we ook ons best hebben gedaan om alles bij te houden, ons kind zat regelmatig op het verkeerde tijdstip ingelogd of we kwamen vanuit de verkeerde richting aangelopen bij de buitensportles van judo. En dan is taal ook nog eens zeg maar echt mijn ding. Wat als je laaggeletterd bent of Nederlands je tweede of misschien wel vijfde taal is?
Op het moment dat ik dit schrijf, gaan de scholen bijna open. En ik hoop één ding: dat ze open blijven. Voor de kinderen, voor de juffen én voor mezelf. Ik heb genoeg van al dat veranderen de hele tijd. En al helemaal van die brij aan woorden die daarbij hoort om alles in goede banen te leiden. Ik wil weleens tijd hebben om iets léúks te lezen. Een goed boek bijvoorbeeld. En dat koop ik dan bij mijn lokale boekwinkel. Daar doe ik dan meteen een cadeautje voor de juffen van Nathan en Levi bij. Want die willen misschien ook weleens een avondje rustig lezen. Daar zijn ze wel aan toe na al dat geschrijf.
