Een beetje bezorgd loopt ze mijn kant op. Haar snelle passen verraden een lichte paniek. Het is pauze. Ik sta te keuvelen met een groepje meiden, maar staak het gesprek en trek een wenkbrauw op. Wat is er aan de hand?
Eline steekt haar duim naar voren. Die is behoorlijk rood aangelopen. Een tiewrap pronkt om haar onderste kootje. Geschrokken kijk ik haar aan. ‘Eline, wat heb je gedáán?’ Een beetje lacherig haalt ze haar schouders op. ‘Ik vond ’m daar, bij dat bankje, en ik dacht dat zoiets open en dicht kon.’ Ik luister en denk ondertussen pijlsnel na. ‘En toen bleef ik trekken, maar eigenlijk gaat ie nu dus helemaal niet meer los.’
Actie. Nu! Ik trek haar mee (‘Eline, we hebben haast’) en sein naar mijn parallelcollega aan de andere kant van het schoolplein, dat ik met spoed naar binnen moet. Zij let op mijn klas. Fijn.
Samen met Eline ren ik over het plein. Langs de fietsen, langs het kamertje van de directeur, naar de ingang. Tijdens het rennen probeer ik oplossingen te bedenken voor de steeds paarser kleurende duim. Een schaar? Past nooit, de tiewrap zit véél te strak. Een mesje? Maar wat als dat misgaat? Een tang? Waar hebben we in vrédesnaam het gereedschap liggen? De conciërge heeft haar vrije dag. Ook dat nog.
We rennen langs de RT’ers, langs groep 5, langs de toiletten, langs het magazijn, langs… Wacht. Het magazijn! We keren om en ik haal de deur van het slot. Het ligt hier vol met knutselspullen, wie weet vinden we iets bruikbaars. Toch niet. Satéprikkers, klei, ijsstokjes, stapels karton en ijzerdraadjes, maar niets waarmee we de tiewrap van haar, inmiddels donkerpaarse, duim kunnen krijgen. Het zweet breekt me uit terwijl ik probeer niet te denken aan het telefoongesprek dat ik straks met Elines ouders moet gaan voeren.
Als we omkeren om weer verder te rennen, stoot Eline een doos van de plank. Een drietal kleine schaartjes komt vrij te liggen. Klein, puntig en stevig. (Handwerkschaartjes. Ik wist niet eens dat ze bestonden.) Het is ongelofelijk. Is dit het lot? Het maakt me niet uit. Ik grijp een schaar en ik grijp een duim. Ik wrik het puntje tussen de tiewrap en Elines huid. Snel maar voorzichtig begin ik te knippen. Het duurt even, maar dan is het moment daar: verlossing, bevrijding en een duim die langzaam bijtrekt.
Het blijft even stil. Beduusd kijken we naar het kleine stukje plastic. Dan beginnen we allebei te lachen. Geheel tegen de coronaregels in geef ik Eline een dikke knuffel, terwijl ik haar laat beloven dit Nooit Meer te doen. Wat een schrik.
Tien minuten later zitten we weer in de klas. De kinderen smullen van hun fruit. Eline vertelt haar verhaal, als een ware heldin. Ik haal ondertussen, heel stiekem, een klein handwerkschaartje uit mijn zak. Die blijft vanaf nu mooi in mijn klas. Dit gaat me niet nog een keer gebeuren.
