Schildpadden van een halve appel met blokjes kaas als poten, of een treintje van een wortel. Ik zie mijn moeder nog zitten aan de eetkamertafel op de ochtend van mijn verjaardag. Ze ging vroeg uit bed om de meest gezonde en mooiste traktaties te maken. Tot tevredenheid van mij en mijn klasgenoten. Vooruit, tot groep 6 dan, toen iedereen begon met het trakteren op zakjes chips.
Vorige week kwam Levi uit school. Met een plastic traktatiezakje bomvol speeltjes en snoep. Een klasgenootje was jarig en dat hadden zijn ouders aangegrepen om de halve Albert Heijn en Action leeg te kopen. Er zaten acht – ik herhaal het even voor de zekerheid – acht traktaties in! Snoep en speelgoed. Je weet wel, van die zooi waarvan je weet dat het binnen een week kapot, kwijt of totaal oninteressant is. Een te kleine bellenblaas, een minipotje slechte klei dat al uitdroogt zodra je het dekseltje eraf draait. Afijn, u kent het wel. Een week later kwam hij thuis met een nieuw traktatiezakje… Deze ouders hadden er een schepje bovenop gedaan. Het felgekleurde plastic zakje telde nu maar liefst negen traktaties!
Ik erger me er kapot aan. Want wat moeten wij met al die zooi in huis? Met de kinderen heb ik de regel dat snoep in een eigen traktatiepot gaat en dat ze twee keer per week daar iets uit mogen pakken. Die pot zit zo vol dat ze tot Pasen volgend jaar voldoende hebben. En al die plastic rommel… Wat maakt een les over duurzaam omgaan met de natuur nog uit als ze leren dat het normaal is om bij een verjaardag 150 (5 x 30) nutteloze speelgoedjes de wereld in te slingeren?
Toen ik voor de klas stond, hadden we de non-food traktaties nog niet. Wel herinner ik me de discussies over gezonde traktaties. Alleen: wat je ook deed, ouders hielden zich er zelden aan. En in groep 8 was het helemaal onmogelijk, omdat je ouders én puberende kinderen met een oneindige hang naar zoet en vet moest zien te overtuigen. Ik begrijp dus een beetje hoe lastig het is om deze traktatie-inflatie te stoppen. Maar aan de andere kant… waar gaan we eindigen? Wordt het toch niet eens tijd voor een discussie over al die nutteloze zooi die we de kinderen geven?
Als ouder heb ik hier zelf natuurlijk ook een rol in. Tegelijkertijd kan ik het mijn kinderen onmogelijk aandoen dat zij als enige doosjes rozijnen gaan uitdelen. En een schildpadappel is in deze coronatijd met al die uitdeelregels domweg onmogelijk. Daarom hebben mijn man en ik besloten in elk geval te downgraden. Niet over de traktatie van de vorige heen gaan, maar bewust een stapje terugnemen. Levi is binnenkort jarig. Hij gaat bananen trakteren en een potlood, bijeengehouden door een strookje inpakpapier. Geen plastic zakje. Hij vindt het prima. Gelukkig zit hij nog lang niet in groep 8.
