Ik ben natuurlijk geen juf en zelfs geen meester. Maar als ik dat wel was zou ik stapels boeken de klas in slepen om mijn lessen een vliegende start te geven.
Ik zou een les over de ijstijden beginnen door voor te lezen uit Onder de golven van Linda Dielemans. Ik zou een les over een wereldoorlog naar keuze beginnen met foto’s en fragmenten uit Toen het oorlog was. Ik zou het menselijk lichaam behandelen aan de hand van teksten én illustraties uit Het wonder van jou en je biljoenen bewoners.
De kinderen zouden muisstil zijn en steeds dichterbij komen. Ze zouden aan mijn voeten zitten, hun oren gulzig, hun ogen steeds groter. In hun hoofd zouden zich beelden vormen van de mammoetsteppe, van loopgraven en van hartkamers. Sommigen zouden fluisteren: ‘Ik wist niet dat aardrijkskunde/geschiedenis/biologie zo tof kon zijn.’ Iemand zou roepen: ‘Ik wist niet dat de aarde zo oud was!’ Maar anderen zouden ‘Ssst!’ zeggen, omdat niemand een woord wilde missen.
Zodra ik mijn boek dichtsloeg zouden ze smeken: ‘Toe meester, ga nog even door! Het is zo spannend, zo ontroerend, zo verhelderend.’ Maar ik zou onverbiddelijk zijn en zeggen dat ze nu zelf met het onderwerp aan de slag moesten gaan. Ze zouden even aarzelen, maar daarna vol enthousiasme aan het werk gaan, want ze voelden de steppewind, ze roken de kruitdampen en ze hoorden de hartslag.
Er zouden vingers omhooggaan van kinderen die normaal geen boek leuk vinden. Ze zouden vragen of ze alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft het voorgelezen boek in hun laatje mochten doen om het zelf te lezen. Ze zouden de volgende week trots vertellen dat ze voor het eerst een boek van 180 bladzijden uit hadden gelezen en vragen of ik nog meer van zulke boeken voor ze had. Die had ik zeker. Want de laatste jaren verschijnen er volop prachtige non-fictiekinderboeken in Nederland.
Ik had makkelijk tien andere voorbeelden kunnen noemen van andere auteurs en ook veel fictieboeken sluiten prachtig aan op de zaakvakken. Regelmatig ga ik met een koffer vol naar een pabo om het blijde woord te verspreiden: dat informatieve kinderboeken een geweldige aanvulling op de zaakvakmethodes zijn en dat ze kinderen die niet van lezen zeggen te houden veel leesvertrouwen kunnen geven. Aan de rijen bij de afsluitende signeersessie te zien krijg ik er ook pabo-studenten mee aan het lezen. Hopelijk kunnen zij in hun klas een stukje van mijn leesidylle waarmaken.
