Ik heb altijd al een zwak gehad voor de underdog. Zo ook dit schooljaar. Daar staat hij: het puurste kind dat ik ooit heb gezien. Goudeerlijk. Behulpzaam. Een goed hart. Eenzaam. Nooit een speelafspraak na schooltijd.
Want ja, hij heeft óók een dynamische kant. Hij is impulsief. Niet zo tactvol. En goudeerlijk zijn is niet altijd handig. Vroeger was hij weleens agressief, maar met de juiste hulp heeft hij dit mooi omgebogen naar vriendelijker gedrag. Toch is dat het beeld dat is blijven hangen.
Maar niet bij de kinderen, blijkt als we op maandagmiddag een kanjeroefening doen. We hebben het over vriendschap, en ik vraag de kinderen over te steken als ze het eens zijn met bepaalde stellingen. Ik vind vrienden belangrijk. Ik doe aardig tegen iedereen. Ik ben te vertrouwen. Ik wíl te vertrouwen zijn. Bij de laatste zin steekt iedereen over, behalve één jongen. Sam.
De klas kijkt hem verbaasd aan en begint direct te kakelen. Ook ik vind dit eigenlijk wel spannend: waar zou dit heen gaan? ‘Sam,’ vraag ik hem, ‘kun je uitleggen waarom je nog daar staat?’ Sam knikt. ‘Natuurlijk wil ik wel te vertrouwen zijn, maar ik ben bang dat ik misschien een keer een foutje maak.’ Ik knik, dat kan. ‘En,’ vervolgt Sam, ‘dan ben ik liever meteen eerlijk. Als ik zeg dat ik niet te vertrouwen ben, kan ik ook niemand per ongeluk teleurstellen.’
Ik ben onder de indruk. ‘Eigenlijk is dit wel waar, juf,’ hoor ik Boris zeggen. ‘Ja, maar als je te vertrouwen wílt zijn, ook al gaat het weleens mis, dan mag je gewoon hier komen staan,’ vult Moira aan. Sam weigert. Nee. Hij steekt niet over. Ik besluit het erop te wagen en draai het om: ‘Wie durft Sam te vertrouwen?’ Bijna alle handen schieten de lucht in. Sam is zichtbaar geraakt. ‘Wie denkt dat Sam een goede vriend is?’ De handen blijven in de lucht. Ik ga nog een stapje verder: ‘Wie zou weleens na schooltijd met Sam willen spelen?’
‘Ik mag dat niet van mijn ouders,’ zegt Omar. ‘Nee, precies. Mijn moeder denkt dat Sam nog steeds zoals vroeger is. Ze gelooft me niet als ik zeg dat hij is veranderd,’ beaamt Willem. Oh jee, dit probleem had ik niet zien aankomen. Ik zie veel kinderen knikken. ‘Maar jongens?’ vraag ik oprecht. ‘Hoe gaan we dit oplossen?’ We gaan reclame maken, bedenken een paar meiden. Reclame voor Sam. Voor thuis. Om te laten zien hoe leuk hij eigenlijk is. ‘En dan noemen we het: de nieuwe Sam!’ fantaseert Kiki. Ik grinnik – al is het eigenlijk best een goed plan.
Een week later komt Sam opgetogen naar me toe. Wat ik zo van harte hoop, blijkt ook zo te zijn. ‘Ik ga straks bij Willem spelen!’ Mijn hart maakt een sprongetje. Yes. Yes yes yes. Laat dit een mooi, nieuw begin zijn, voor die mooie, nieuwe Sam.
