‘Niemand wil me toch hebben, juf,’ zegt Saar. Ik hoor de trilling in haar stem en zie haar smalle schouders gespannen opgetrokken. Wat een opmerking, ik ben er even stil van. Als leerkracht heb je dat weleens. Dat je denkt: Kon ik maar met een vingerknip haar wereld totaal anders maken.
Bij het buitenspel komt ze altijd dicht bij me staan. Saar, een rustig meisje dat ik bewust aandacht wil geven. Saar is heel goed in lezen, ze las in groep 5 de DMT-lijst al op het hoogste niveau. Het liefst zou ze in een boek willen verdwijnen. Verder weet ik dat ze een moeilijke thuissituatie heeft. In de wijk staat vader bekend als een heethoofd. Iemand die snel zijn geduld verliest en gebukt gaat onder eigen jeugdtrauma’s. Moeder probeert de boel zoveel mogelijk te ontlopen; ze werkt veel en is amper thuis.
‘Wil je me er meer over vertellen Saar, waarom je dat denkt,’ vraag ik. ‘Nou iedereen heeft verkering. Ik ben vanaf groep 1 al op Thomas, maar hij heeft me na groep 4 nooit meer voor een speelafspraak gevraagd. Iedereen is beter in rekenen en snapt alles sneller.’ Dit is niet zomaar opgelost met een gevoelsblad of een verzameling van complimenten uit de klas op een blad. Ik vraag Saar wat ze behalve lezen ook fijn vindt om te doen. ‘De pony van de buren verzorgen,’ zegt Saar zacht.
Na schooltijd bespreek ik met de jeugdconsulent van de gemeente mijn zorgen over de thuissituatie. Ik heb een dame aan de lijn die van doorpakken weet. Ze vraagt me om een gesprek op school te regelen en te vragen of ze daarbij mag aanschuiven. Ook borrelt er een idee bij me op over de zorgboerderij een dorp verderop. Eentje waar ook pony’s en paarden lopen.
Ik bel haar vader. Mijn gevoel zegt dat er onder die ruwe laag bij hem een klein hartje schuilt. Ik vraag of hij en zijn vrouw naar school kunnen komen, omdat ik een leuk project voor Saar in gedachten heb. ‘Goed, ik ben er morgen.’ ‘Zo dat is snel, fijn zeg. Ik zou ook graag iemand van de gemeente en het project zelf willen uitnodigen. Omdat we alleen met elkaar het project mogelijk kunnen maken. Is het goed dat ik eerst kijk of iedereen beschikbaar is?’ ‘Tuurlijk, wijffie!’ zegt vader.
Wonder boven wonder zitten we de volgende schooldag al met elkaar om de tafel. Ik deel hoe ik Saar in de klas zie: een lief en rustig meisje, dat gevoelig is. Dat het liefst verdwijnt in boeken en daardoor de kans mist om met leeftijdsgenoten om te gaan. Als ik vertel over haar recente ontboezeming, snuift vader. In gedachten haal ik diep adem. Dan zeg ik: ‘Zou u het niet fijn vinden als we haar beschermen en een stevige rugzak meegeven? Het is nogal wat voor meisjes van nu om op te groeien in deze wereld.’
Vader gaat wat relaxter zitten. We bespreken het plan om Saar twee middagen onder schooltijd op de zorgboerderij te laten werken. Ze kan helpen om de paarden en pony’s te verzorgen. Verder zal de begeleidster zich richten op het vergroten van haar zelfvertrouwen en bouwen aan een realistisch zelfbeeld.
Na een maand zie ik Saar opfleuren. Ze staat een stuk minder bij me op het schoolplein. Voorzichtig zoekt ze toenadering bij andere meisjes in de klas. Ook een plagerijtje met jongens komt weleens voor. Als ze na een spelletje tikkertje bij me staat uit te hijgen zeg ik: ‘Saar! Ik ken je bijna niet meer terug. Hoe gaat het met je vandaag?’ ‘O juf het gaat zo goed. Alle paarden willen alleen van mij brokjes eten.’ ‘Ze willen je dus allemaal voor zichzelf hebben?’ vraag ik. ‘Ja juf, alle paarden. Zelfs Twinky, die altijd heel nors is. En ik maak in de klas ook steeds meer vriendinnen.’
Daar gaat ze weer. Hard rennend om uit de handen van de tikker te blijven. Ik hoop dat we met elkaar nog meer stapjes kunnen maken.
