In het verleden kreeg u waarschijnlijk eens in de zoveel tijd, laat op de avond, een telefoontje thuis van een bezorgde ouder. Maar met de komst van de mobiele telefoon, e-mail en het internet zijn we tegenwoordig altijd en overal bereikbaar. En bovendien met de toenemende populariteit van Hyves en weblogs ook steeds vaker voor iedereen en altijd terug te vinden.
Op edublogs.nl is bijvoorbeeld te zien dat een groot aantal docenten een weblog bijhoudt. Over het algemeen zijn deze weblogs specifiek gericht op het delen van professionele ervaringen en ideeën en daarmee vooral bedoeld voor collega’s. Anderen betrekken juist hun leerlingen bij de weblog. Zo dagen ze leerlingen enerzijds op een interactieve manier uit om na te denken over hun vakgebied en anderzijds blijven zij op de hoogte van wat er speelt onder de leerlingen. Maar in hoeverre kun je op een weblog waar ook leerlingen komen, over persoonlijke of professionele beslommeringen schrijven?
Een mooi voorbeeld van een goed evenwicht vind ik de weblog van een Belgische collega: The Sausage Machine. Janien plaatst naast allerlei andere onderwerpen ook aanvullende opdrachten voor haar klas op haar weblog. Ze heeft zelfs een leerling die elke maand een eigen bijdrage levert als gastblogger. Juist door de persoonlijke toon komt dit heel open over naar de leerlingen.
Eén van de docenten met een idee van de week op Onderwijsvanmorgen heeft er ook geen moeite mee om zich open op te stellen naar zijn leerlingen. Zo zijn er op zijn YouTube kanaal niet alleen filmpjes te bekijken waarmee leerlingen Duitse naamvallen kunnen leren, maar ook een filmpje over zijn recent overleden vader.
Dat het echter ook lastig kan zijn om te bepalen waar de grens ligt, blijkt uit de opmerkingen bij een van onze eerdere artikelen over de populariteit van Hyves. Leerlingen hebben onderling veel contact met elkaar via Hyves, en willen ook wel eens een docent als ‘vriend’ uitnodigen. Deze docenten gaan daar liever niet op in. Begrijpelijk, maar misschien kunt u met Hyves juist wel beter met de leerlingen communiceren?
En tot slot de vraag: hoe bereikbaar wilt u zijn? Beantwoordt u bijvoorbeeld altijd e-mails van leerlingen, ook als u eigenlijk niet meer met schoolwerk bezig bent? Chat u met leerlingen via MSN? En krijgen uw leerlingen uw mobiele telefoonnummer?
Op een weblog van een Amerikaanse leraar (die we hier overigens al eens eerder noemden) las ik bijvoorbeeld dat zijn leerlingen hem vragen konden sms-en. Op een paar lollige berichtjes na vond hij dat leerlingen hier zeer verantwoordelijk mee omgingen en het zelfs op prijs stelden. Andere docenten merkten echter op dat het geven van een privé-telefoonnummer echt de grenzen van de professionaliteit overschrijdt.
Waarschijnlijk is het antwoord op al deze vragen zeer persoonlijk. Waar ligt uw grens? Wij zijn benieuwd hoe u verantwoordelijk met uw leerlingen communiceert.
