Onderzoekers van de Zweedse Youth Care Foundation hebben onlangs vastgesteld dat World of Warcraft de gevaarlijkste game ter wereld is en dat het verslavende effect van het spel zelfs groter is dan dat van cocaïne. De uitlatingen komen nadat eerder deze maand een Zweedse jongen van 15 jaar 24 uur non-stop World of Warcraft had gespeeld, waarna hij in elkaar stortte en een hevige op epilepsie lijkende aanval kreeg. Volgens de onderzoekers is de aantrekkingskracht van het spel zó groot, dat sommige kinderen zich er eenvoudigweg niet van los kúnnen maken – en letterlijk doorgaan tot ze omvallen.
Het spel van Blizzard Entertainment heeft wereldwijd ruim 11 miljoen spelers. De gamers zitten in een online-wereld waar zij rondlopen als een magiër of een jager. De speler moet wapens en andere items verzamelen om het spelkarakter sterker te maken. De regel hierbij is: hoe meer tijd je in deze game steekt, hoe meer kans je hebt om betere wapens te vinden.
Dit is ook meteen één van de belangrijkste argumenten volgens Jeroen Lemmens, promovendus aan de UvA, waarom WoW zo verslavend is: “Het spel heeft geen einde. Daarnaast zijn er altijd nieuwe quests, nieuwe items en nieuwe uitdagingen. Het gaat er in dit soort spellen niet om hoe goed je bent, het gaat er om hoeveel je het speelt.”
Games zijn dus verslavend. Wat doe ik dan als ik bij een kind een verslaving herken? Bel ik het RIAGG? Kan de overheid me hier helpen? Neem ik contact op met de ouders?
Hulp kan alleen geboden worden als het probleem erkend is en een game verslaving is nog niet zodanig erkend door het Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (kortweg DSM). De DSM is een Amerikaans handboek voor diagnose en statistiek van psychische aandoeningen dat in de meeste landen als standaard in de psychiatrische diagnostiek dient. Omdat in Europa gameverslaving nog geen medische erkenning geniet, worden behandelingen niet door een ziektekostenverzekering vergoed. Ook de overheid kan hier niet ingrijpen.
Wat kunnen ouders en opvoeders dan wel doen? Lemmens: “Ouders en opvoeders lijken nu nog niet kundig genoeg om deze problemen aan te pakken, maar psychologen en pedagogen zijn dat momenteel vaak ook nog niet. Er is zo weinig informatie rond dit thema beschikbaar, dat ik bang ben dat ouders onderhand het idee krijgen dat de enige oplossing voor gameverslaving ligt in het laten opnemen van het kind in een kliniek. Ik denk echter dat gameverslaving vaak het beste verholpen (of voorkomen) kan worden door liefdevolle begeleiding van mensen in hun naaste omgeving. Deze mensen moeten echter wel de kennis hebben om daar met de gameverslaafde over te kunnen communiceren. Ik denk dat de verspreiding van kennis rond dit fenomeen de voornaamste prioriteit heeft.”
Lesmateriaal over gameverslaving is, in tegenstelling tot lessen over alcohol, roken en blowen, nog niet te krijgen. Echter, als we de Australische psycholoog Edwina Cowdry mogen geloven, wordt gameverslaving opgenomen in de volgende editie van de DSM. Het krijgt dan dezelfde status als bijvoorbeeld een gokverslaving. Hieruit zullen dan ook zeker lespakketten volgen.
