“Huiswerk voor morgen: schrijf de kern van deze tekst in ten hoogste 140 tekens #twitter”. Dit was een huiswerkopdracht die ik gaf aan de brugklassers van een grote scholengemeenschap in West-Brabant. Het was een experiment en ik was ontzettend benieuwd hoe de leerlingen het ervan af zouden brengen. Sociale media in het onderwijs, kortweg smiho, is iets waar wij docenten naar mijn mening niet meer omheen kunnen.
Hyves, Facebook en sinds een tijdje ook Twitter: mijn leerlingen staan ermee op en gaan ermee naar bed. Toen ik in de klas vertelde dat ik twitterde, hadden de kinderen mij in no time gevonden. Ik had er binnen een dag zo’n 20 volgers bij. Nieuwsgierig waarover mijn leerlingen zoal twitterde, bekeek ik hun tweets. Over de inhoud valt weinig te zeggen; het zijn vaak losse kreten als “moe, #twexit “, “ik verveel me, help!” of “vanavond eten we boerenkool #getver”. Ik vind dat er over het algemeen weinig op elkaar gereageerd wordt; het zijn meer monologen dan gesprekken die ze voeren.
Social media-taal
Over de vorm, daar maak ik me als docent Nederlands meer zorgen om. Werkwoorden worden niet of fout vervoegd, bijvoorbeeld ‘me moeder’ in plaats van ‘mijn moeder’. En als ik mijn wuppen daarop attendeer, kijken ze mij vol verbazing aan, niet wetende wat er scheelt aan hun berichtjes. “Ja maar mevrouw, dat maakt toch helemaal niets uit? U begrijpt toch gewoon wat er staat?”. Tja, pragmatisch ingesteld zijn ze zeker, onze kinderen.
Toejuichen of verbieden?
Maar goed, terug naar de schoolse praktijk. Smiho, hoe pak je dat nu aan op een middelbare school? Prangende vragen doemen op. Mogen de leerlingen hun iPod of smartphone meenemen in de klas? Mogen zij deze devices überhaupt gebruiken tijdens de les? Deze vragen zijn niet zo eenvoudig te beantwoorden, gezien negatieve ervaringen uit het verleden. Kijk maar eens naar de foto’s of YouTube-filmpjes die docenten behoorlijk in verlegenheid hebben gebracht. Of laatst nog op een van de scholen waar ik werk, daar hadden bovenbouwleerlingen kans gezien een schoolexamen uit de tas van een collega te pakken en te fotograferen.
Toejuichen!
Maar volgens mij moet dit geen redenen zijn iPods en smartphones te blijven weren binnen de muren van het lokaal. Wie zich er een beetje in verdiept, weet dat de mogelijkheden eindeloos zijn. Denk daarbij alleen al aan de overhoringsprogramma’s voor woorden van vreemde talen, aan de bijdragen die ze kunnen leveren aan interactief onderwijs, aan het bevorderen van de samenwerking tussen leerlingen onderling en tussen leerling en docent. Laten we smiho omarmen, laten we de mogelijkheden ten volste benutten. Mijns inziens zouden we hierdoor ook dichter bij de belevingswereld van het kind komen te staan, waardoor we hen meer kunnen motiveren op school goed aan de slag te gaan. Het wordt daarom de hoogste tijd dat beleidsmakers op scholen zo snel mogelijk komen met een protocol ten aanzien van sociale media binnen het klaslokaal. Hierin zullen de rechten, de plichten en de do’s & dont’s een centrale plaats in moeten nemen. Dit zou ervoor kunnen zorgen dat het wantrouwen wat betreft smiho bij veel docenten verdwijnt. Een heel goede stap, lijkt me, op weg naar een onderwijsvorm die werkelijk veel meer aansluit bij de maatschappij van nu en bij de kinderen die daarin al lange tijd hun plaats hebben veroverd.
Wat betreft mijn twitterexperiment: mijn leerlingen en ik vonden het geweldig. Ik had de huiswerkopdracht diezelfde middag al binnen. Met de iPods in de hand hebben we de opdrachten de volgende dag tijdens de les Nederlands met veel (leer)plezier kunnen bespreken. Op naar volgend schooljaar…met Twitter!
Voor belangstellenden raad ik deze link aan, die verwijst naar een kleine dertig twitter-ideeën voor in de klas. Succes!
