Een leven zonder lesgeven is voor Judith Peinemann niet denkbaar. Haar liefde voor onderwijs is zo sterk, dat ze graag haar ervaringen deelt op OVM. Judith geeft het vak pedagogiek aan toekomstige onderwijsassistenten. In dit artikel: docent zijn is meer dan alles lesgeven.
Ik zit met een student, laat ik hem voor het gemak Lukas noemen, en zijn stagebegeleider in het klaslokaal van groep 3/4. De kinderen verlaten met veel lawaai en enthousiasme het lokaal, maar nu kun je een speld horen vallen. Het is het derde gesprek dat ik met hem heb sinds zijn start in februari. Ik vraag hoe het nu gaat ten opzichte van de vorige keren dat ik op bezoek was. Hij is positief. Hij laat zich meer zien in de koffiekamer, al is een gesprek met collega’s nog een stap te ver. Dat hij positief is maak ik op uit zijn woorden, zijn mimiek laat zien dat hij doodongelukkig is.
De erfenis van pesten
Lukas is een jongen van negentien jaar. Sinds twee jaar kampt hij met een depressie en gaat hij elke week naar een psycholoog. Hij is bang om afgewezen te worden; een erfenis van jarenlange treiterij op de basisschool en de middelbare school. Elke week oefent hij met zijn psycholoog gesprekken die hij hopelijk ooit in het echt gaat voeren.
We zitten nog steeds in het lege lokaal van groep 3/4. De stagebegeleider haakt in op wat Lukas zegt. Ze ziet verbetering, maar baalt dat hij nog steeds geen enkele collega heeft aangesproken. Ook vindt ze dat hij geen mimiek heeft en te weinig interesse toont in het ‘schoolgebeuren’. Ze zegt: “Eigenlijk alles wat wij willen dat een onderwijsassistent heeft, heeft hij niet.”
Na afloop van het gesprek met zijn begeleider, vraag ik Lukas waarom hij heeft gekozen voor de opleiding onderwijsassistent. Hij wil wiskundedocent worden, want hij is goed in wiskunde. Ik vraag hem ook of hij beseft welke vaardigheden worden gevraagd voor dit beroep. Dat weet hij. Hij begint te huilen; hartverscheurend. Hij weet maar al te goed wat er wordt gevraagd wordt en dat hij niet voldoet aan de eisen. Wat maakt dat hij dan toch kiest voor deze opleiding?
10-0 achterstand
Waarom kies je voor een beroep waar vaardigheden voor nodig zijn die je niet bezit? Hij staat 10-0 achter en toch is het worden van wiskundedocent zijn droom. De vraag die me daarbij nog meer bezighoudt, is hoe ik als studieloopbaanbegeleider ervoor kan zorgen dat hij zijn droom kan verwezenlijken. Welke rol speel ik hierin? In mijn rol kan ik iemand maken of breken, maar hoe ver moet ik gaan voor iemands droom? Als SLB-er voel ik me verantwoordelijk voor zijn toekomst, maar hoe realistisch is die in dit vak? En wanneer stop ik?
De aanhouder wint
Ik schrik op van mijn beltoon, het is zijn stagebegeleider. Ze ziet het niet meer zitten en zegt dat ze de stage wil stopzetten. Dat betekent voor nu dat zijn droom eindigt. Ik zit met Lukas aan tafel en bespreek de mogelijkheden nu hij definitief moet stoppen met de opleiding. Ondanks dat hij moet stoppen, ben ik bang deze jongen te laten gaan. Zijn medicatie is verhoogd en zijn gezichtsuitdrukking is leeg. Ik stel hem voor om de rest van het jaar te blijven, ik moet deze jongen in mijn vizier zien te houden.
Aan het eind van de week speel ik met mijn slb-klas het kwaliteitenspel. Ik doe ook mee en als Lukas aan de beurt is loopt hij naar me toe en geeft me een kaart. ‘Vastberaden’ staat er op het kaartje. ‘Juf, u doet er alles aan om mij te helpen en het doet me goed dat u zich zo inzet voor mij.’ Voor het eerst zie ik iets wat lijkt op een glimlach. Ik slik en besluit dat ik de mooiste baan heb die ik kan bedenken.
