Voor Judith Peinemann is een leven zonder lesgeven niet denkbaar. In haar maandelijkse blog op OVM deelt ze haar diepgewortelde liefde voor het onderwijs. Judith geeft het vak pedagogiek aan toekomstige onderwijsassistenten. In dit artikel: beroepsonderwijs is niet minderwaardig.
Soms komen er mensen op je pad waarmee je niet op hetzelfde spoor zit. Op een regenachtige middag sta ik op het perron te wachten op mijn trein. Het is druk en als de trein komt aanrijden probeer ik zo gauw ik kan een plaatsje te bemachtigen in de coupé. Tegenover mij zit een man, ik schat hem rond de zeventig, keurig in pak. Zijn aktetas houdt hij op schoot, vastgeklemd onder zijn handen. Ik pak de stapel toetsen die ik eigenlijk allang had moeten nakijken en ga driftig in de weer met mijn rode pen.
Vooroordelen
‘Dat ziet er niet best uit’, zegt de man in pak. Ik glimlach en probeer me weer te concentreren op mijn werk. ‘Zeker niet geleerd?’ is zijn reactie. Ik zucht en kijk op. Het is de toets van Ramee, een Syrische jongen die zes jaar geleden met zijn ouders naar Nederland is gevlucht. Ramee werkt hard, is gemotiveerd en enorm behulpzaam. Hij is een voorbeeld voor velen. De man in pak wacht nog steeds op antwoord. Ik vraag hem waarom hij denkt dat Ramee niet heeft geleerd. ‘Die studenten zijn tegenwoordig druk met alles, behalve met wat ze moeten doen, namelijk studeren.’
Studeren doe je niet op het MBO
In plaats van toetsen nakijken, wat eigenlijk mijn prioriteit heeft, laat ik me toch verleiden tot een gesprek. Als de man in pak vertelt dat hij ook in het onderwijs heeft gewerkt, stop ik de toetsen weer in mijn tas. Hoogleraar was hij, aan een universiteit. Deze man heeft waarschijnlijk nog nooit een mbo-er van dichtbij gezien, laat staan gesproken. Ik vertel over mijn studenten, over Ramee en alle andere creatieve duizendpoten in de klas. Hij trekt zijn wenkbrauwen. ‘Studenten? Op het mbo?’ Nu kijk ik verbaasd. ‘Op het mbo studeer je niet, dat doe je op de universiteit,’ zegt de man in pak.
Toen ik na mijn opleiding social work besloot om het onderwijs in te gaan, wist ik al snel dat ik op het mbo zou gaan werken. Niet alleen omdat ik zelf ooit een mbo-er ben geweest, maar ook omdat ik jonge mensen wil begeleiden bij het ontwikkelen van zichzelf binnen een beroep. Het raakt me als mensen negatief praten over mijn studenten of mbo-ers in het algemeen. Hoezo studeer je alleen op de universiteit? Hoe heet het dan wat mijn studenten doen?
Beroepsonderwijs is gelijkwaardig
Ik merk dat ik boos begin te worden. Wat is het toch dat me zo raakt? Als ik een tijdje uit het raam staar, besef ik dat dit over mij gaat. Toen ik op mbo zat, heerste er ook al een gevoel van minderwaardigheid en waren er vooroordelen over het beroepsonderwijs. Ik kijk weer naar de man in pak en denk aan mijn studenten. Ik krijg een berichtje van mijn collega: “Het is gelukt, de minister gaat de wet aanpassen!”, gevolgd door het nieuwsbericht dat erbij hoort. Ik lach in mezelf. Eindelijk zijn mijn studenten gelijkwaardig aan elk ander studieniveau.
De trein komt intussen tot stilstand en de man in pak loopt naar de deur, hij wenst me succes met nakijken. Ik steek mijn hand op en zeg dat het zeker gaat lukken. Als ik thuis ben pak ik de toets van Ramee uit mijn tas en schrijf met groene pen: studeren is vallen en opstaan.
