Mevrouw, is het nou tof om als blauwe smurf door het leven te gaan? Plompverloren maar oprecht geïnteresseerd slingerde een leerling deze opmerking mijn kant op. Daar sta je dan. Met je mond vol tanden. In je blauwe pakkie. Tijdens mijn opleiding aan de pabo kreeg ik weleens te horen dat ik op mijn kledingkeuze moest letten. Als je jong bent, sta je daar niet zo bij stil: je trekt aan wat je mooi vindt en waar je je prettig in voelt. Met de wijsheid van nu snap ik heus dat ietwat uitdagende kleding geen handige keuze is als je voor de klas staat. En al helemaal niet als je met een horde pubers werkt.
Lekker creatief
Dat brengt me terug bij een les creatief schrijven. Eén van de opdrachten was dat de leerlingen een personage moesten beschrijven. Dat mocht iemand zijn die ze kenden of juist een compleet verzonnen persoon. Uiteraard hebben personages bepaalde uiterlijke kenmerken en kledingstijlen. Dus: kijk om je heen en laat je inspireren. Enfin…Nadat de leerlingen klaar waren, vroeg ik aan één leerling of hij zijn beschrijving wilde voorlezen. De klas begon, naarmate hij verder las (zonder enige vorm van gêne), steeds harder te lachen: hij had mij gebruikt als inspiratiebron voor zijn vrouwelijke hoofdpersoon. Een hele eer natuurlijk, maar ik stond er niet bij stil dat mijn strakke spijkerbroek en dito truitje een ‘bepaald’ effect op hem had. Nu kan ik erom lachen, toen vond ik het vrij gênant.
Eenheidsworst
Als ik terugdenk aan hoe mijn docenten zich vroeger kleedden, dan zie ik altijd die scheikundeleraar met een okergele corduroybroek met flanellen blouse met ruitpatroon voor me. Of mijn docente Engels die haar ietwat corpulente lijf hulde in veel te grote bloemetjesgordijnen. Of mijn wiskundeleraar die, ook nu hij een zeer gewaardeerde collega is, na 25 jaar nog steeds dezelfde soort spijkerbroek, wit T-shirt en effen donkere trui draagt. Om even lekker te generaliseren: eenheidsworst, stereotiep en saai.
Pure liefde
Ik vrees dat mijn leerlingen van nu heel anders denken over mijn kledingstijl: voorspelbaar is het allerminst. Kijk, dat ik een kleurrijke kledingsmaak heb (lees: veeeel kleur, gekke printjes, vage combi’s. Kortom: vrij hysterisch en opvallend, net als mijn persoonlijkheid), dat staat buiten kijf. En dat ik daar dan opmerkingen over krijg, vooral van mijn puberende publiek, neem ik dan voor lief. Sterker nog, ik lach me soms mijn niet bestaande ballen uit mijn fleurige broek. Pubers, you gotta love them.
Een greep uit enkele scherpe observaties:
❤️Lekker outje vandaag, mevrouw (voor de bejaarden onder ons: outje = outfit).
❤️Weet je waar jouw broek mij aan doet denken? Aan de Pink Panter.
❤️Die schoenen passen echt niet bij de rest, hoor. Rood en roze vloeken.
❤️Heb jij Nike Air Jordans aan? Ziek baas. Ja toch!
Ik zie het maar als liefde. Pubers zijn zo heerlijk brutaal eerlijk. En ook een fijne spiegel om in te kijken. Dát is waarom ik in het onderwijs werk. Niet vanwege mijn vak (al schuilt er echt wel een taalpurist in mij), maar vanwege het werken met die hormoonbommen: pure liefde. En ja, ook als ze me blauwe smurf noemen…
