De maandag na de kerstvakantie is voor mij persoonlijk Blue Monday. Het begint al dagen eerder met een onrustig gevoel. Eerst slechter slapen en dan de bekende nachtmerries, ze wennen nooit. Mezelf stuntelend voor een groep ongemotiveerde pubers, schreeuwen zonder geluid. Als ik wakker schrik voel ik me onzeker. Kan ik het nog? En daar begint de onrust waarmee de laatste dagen van de vakantie worden gevuld.
Is dit het? Ben ik nog wel geschikt om les te geven? Wat leren studenten überhaupt van mij en waarom voelt het soms alsof de rek eruit is? De goedbedoelde beste wensen van collega’s en studenten maken het alleen nog maar erger. De beste wensen… alsof zij weten welke wensen ik heb. Iets met werken in het buitenland misschien of gewoon het roer helemaal om.
Als ik het klaslokaal binnenloop ligt het merendeel half duttend op tafel. “Hebben jullie een fijne vakantie gehad?” Gebrom en plaatselijk gemompel: “Ja maar te kort, wat gaan we doen ik heb geen zin.” Ik zal ze nog maar niet het beste wensen. Een les burgerschap over geluk; positief beginnen was het idee. “Wat betekent geluk voor jou?” vraag ik aan de klas. Tevreden zijn met dat wat je hebt. Gezond zijn, familie en vrienden om je heen. Maar ook een bus die op tijd komt, sneeuw, eerder naar huis mogen en kipnuggets met zoetzure saus. Iets met de kleine dingen waarderen.
Alsof je altijd gelukkig kan en moet zijn. Dat zijn al die mensen op Insta wel, maar ik niet…
Ik loop door het lokaal en trek een denkbeeldige lijn. Waar het ene uiterste staat voor ‘zwarte donkere put niet gelukkig’ en het andere voor ‘roze glitters discodansen supergelukkig’. Door enkel een hand op te steken wordt inzichtelijk waar iedereen staat op de lijn van geluk. Een aantal studenten durft in de kracht van kwetsbaarheid aan te geven dat het vaker een donkere put is. “Alsof je altijd gelukkig kan en moet zijn. Dat zijn al die mensen op Insta wel, maar ik niet…” geeft iemand eerlijk toe. “Ik vind het ook oneerlijk dat sommigen rijker zijn andere mensen. Geld maakt zeker gelukkig!” Daar is een groot gedeelte van de klas het mee eens. Ik ontken niet dat geld op sommige momenten inderdaad best gelukkig maakt, hoewel de maandag blauw blijft. Het is niet vanzelfsprekend dat we ons gelukkig voelen. De een is meer gezegend dan de ander. Beiden worden in ieder geval gelukkig van kipnuggets met zoetzure saus.
De studenten werken gretig aan de opdracht, bekijken foto’s van familie en vrienden voor in de gelukscollage. Niemand dut meer op tafel, het is best gezellig. Vanachter mijn bureau kijk ik vredig naar de studenten. Roze glitters discodansen supergelukkig. Het is eigenlijk nog vijf minuten maar ik vind het goed geweest voor vandaag. “Yes! Dan kunnen we onze bus nog halen!” Soms moet je geluk manipuleren…
Alisa Lalicic is Docent Pedagogische vakken in het middelbaar beroepsonderwijs.
