Wat hebben we gemopperd op de centrale aanmeldweek hier in de provincie. In tegenstelling tot de grote steden druppelden hier voorgaande jaren gewoon wekenlang de aanmeldingen binnen en maakte je ergens in april de balans op, de spanning lekker lang uitsmerend en de toenmalig directeur met de wallen onder zijn ogen.
Scholen die vol zijn? Hoe dan? Nu werd de aanmeldweek ingevoerd met gelijk leeuwen en beren op de weg. Ga je dan kinderen terugsturen als ze vóór 25 maart de oprit opkomen met het aanmeldformulier in hun van de zenuwen iets te zweterige handjes? Lekker welkom is dat, gelijk je eerste standje krijgen al voordat je op school zit! Zo nauw werd de aanmeldweek ook niet genomen bleek al snel en werden kinderen gelukkig niet teruggestuurd met hun formulier. Sommige scholen gooiden bewust de deuren de week ervoor al open, daar vonden we ook weer iets van.
Alsof je voor de eerste keer in de rij staat voor de Vliegende Hollander.
Maar ik ben om! Wat een plezier om vanaf maandag massaal de leerlingen en hun ouders te ontvangen met het formulier. Vreugdevolle en een beetje zenuwachtige prepubers die bij het overhandigen van het formulier halsreikend de school in kijken. Alsof je voor de eerste keer in de rij staat voor de Vliegende Hollander en met de kriebel in je buik af en toe nieuwsgierig langs de rij kijkt, een glimp willen opvangen van wat nog komen zal.
Je leert met name de ouders al een beetje kennen. De ‘wie het eerst komt wie het eerst maalt’ ouder die om stipt acht uur aan de poort staat, verbaasd dat er nog geen lange rij staat. ‘Ben ik echt de eerste?’ Sommige ouders hebben het formulier in een plastic hoesje en een envelop gedaan, safety first. Terwijl de ander een vier keer opgevouwen formulier uit de tas haalt, afveegt en overhandigt. Je moet het ook niet overschatten toch, de aanmeldweek?
Een enkele leerling heeft met hanenpootjes zelf het formulier ingevuld; je kan niet snel genoeg beginnen met de zelfstandigheid. ‘Hij heeft het zelf ingevuld,’ zegt moeder trots, zoonlief ernaast zijn ogen ter hemel slaand (‘mam!’). Bij sommige formulieren zit de complete geschiedenis van zoon/dochterlief van nul tot nu erbij. Zeg maar van de late zindelijkheid tot de eerste verkering, mooi is dat. Soms worden complete betogen geschreven over bij wie ze vooral niet of juist wel in de klas moeten, interessant wordt het als hierbij op verschillende formulieren tegenstrijdigheden in zitten. Piet wil wel bij Klaas, maar Klaas niet bij Piet.
Rond twee uur wordt het echt druk. De basisscholen zijn uit en in colonne wandelen de toekomstige leerlingen onze kant op. Als er even gewacht moet worden bij de administratie, komen de potentiële ouderraad-ouders direct bovendrijven: formulieren worden door hun verzameld, de rij gefatsoeneerd en ze staan klaar om in te springen indien nodig.
Potentiële ouderraad-ouders komen direct bovendrijven.
Ik kan ervan genieten. Het blijkt maar weer, zoals ik ook zelf heb mogen ervaren, dat het een hele stap is, je kind naar de middelbare school. Wat staat jullie te wachten? Elke ouder gedraagt zich naar zijn of haar beste opvoedkundige principes en dat aanschouw ik op zo’n dag met alle respect.
Aan het eind van de dag komt in de verte komt een meisje aanlopen met haar broer uit de bovenbouw. Laten we zeggen dat de uitspraak ‘onderwijs, elke dag anders’ met name op dergelijke sfeermakers als haar broer van toepassing is. Na een welkom geef ik aan even het formulier te willen controleren. Met een ernstige blik geef ik aan dat ze wat vergeten is in te vullen. ‘Wat dan?’ vraagt ze met expliciete drama-diva uiting. ‘Nou, volgens mij is dit je broer,’ zeg ik wijzend naar broerlief. ‘Ja, dat klopt,’ zucht ze met een glimlach. Beseffend dat ze mijn aankomende opmerking niet te serieus moet nemen. ‘Dan moet je bij de opmerkingen wel aangeven dat je daarom bij elke les standaard vooraan moet zitten,’ probeer ik serieus te zeggen. ‘Is het zo erg meneer?’ Plechtig knik ik instemmend. ‘Ik ga de familiereputatie goedmaken hoor, geen zorgen’. Ik schiet in de lach. Daar heeft ze al een goede start mee gemaakt.
Danny Weeda is directeur van een kleine familiaire middelbare school. Hij heeft bijna twintig jaar voor de klas gestaan en staat nog steeds in goed contact met de leerlingen van zijn school. Met zijn frisse kijk op onderwijs stelt hij vaak en graag de vraag: waarom? Dat geeft mooie gesprekken en discussies die soms uitmonden in een artikel of column. ‘De wijze waarop de jeugd zich een weg baant door het leven is een eervol iets om getuige van te zijn en geeft verhalen voor het leven.’
