‘Teamuitje!’ schrijf ik met grote letters op de laatste vrijdag in mijn agenda. Het is nog maar een paar keer bladeren, een paar keer knipperen met mijn ogen en het zit er weer op. ‘What a ride!’, zou ik willen zeggen. Tijd om terug te blikken op het voorbijvliegende schooljaar 2023-2024 met hoogte- en dieptepunten.
De eerste weken in september staan in het teken van hard werken en vol met energie. ‘Dit jaar ga ik het echt anders doen, beter mijn grenzen aangeven en creatiever zijn in de lessen’ hoor ik mezelf nog denken. Als in oktober de eerste collega’s uitvallen en er wisselingen in klassen plaatsvinden, begint het gerommel. De eerdere voornemens verplaatsen naar de achtergrond. Brandjes blussen zodat het onderwijs draaiende blijft, want de student staat centraal. Voor de kerstvakantie zijn niet alleen de brandjes maar ook collega’s en studenten uitgeblust. De vakantie komt nét op tijd. Of net te laat.
Is dit wat ik wil? Wat draag ik nou eigenlijk bij aan het onderwijs?
Halverwege het schooljaar, zo rond februari was ik positief gestemd. Ik had een ritme gevonden in werkdagen, studenten wisten mij steeds beter te vinden en moeilijke groepen gingen eindelijk soepel. ‘Ach het is zo slecht nog niet hè’, hoor ik mezelf denken. Maar iedereen weet dat de grootste vijand van de automatische piloot, sleur is. Er is altijd weer dat moment dat ik denk: het roer moet om. Naarstig opzoek naar andere vacatures, toch naar het buitenland misschien? Ik stel mezelf vragen als: is dit wat ik wil? Wat draag ik nou eigenlijk bij aan het onderwijs? Intussen dendert de onderwijstrein gewoon door.
Ergens in april begint het weer te schuren, raakt het geduld vaker op en de motivatie van studenten en mezelf verdwijnt. Dan gaat de trukendoos weer open en herinner ik mezelf aan de voornemens van september: ‘Beter mijn grenzen aangeven en creatiever zijn in de lessen’. Nog maar een energizer en een Kahoot proberen dan. De weken gaan vanzelf voorbij. Net als ik denk ‘Ik heb de smaak te pakken’ is het meivakantie. Weer uit het ritme. Kunnen we gewoon weer aan het werk?
De laatste schoolweken voelden een beetje zoals wanneer je gsm nog 11% batterij heeft.
De laatste schoolweken voelden een beetje zoals wanneer je gsm nog 11% batterij heeft. Het lukt maar ik moet niet te veel meer hoeven doen. Een kleine piek aan het einde en toen lag plots de bladzijde met het teamuitje voor me. Zucht, het is gelukt. Enthousiast worden de gediplomeerden uitgezwaaid en staat de nieuwe lichting alweer voor de deur. Begint de hele riedel weer opnieuw! Ik beloof mezelf dat ik het volgend schooljaar écht anders ga doen. Maar eerst… vakantie. Geniet!
Alisa Lalicic is docent in het middelbaar beroepsonderwijs. Na een wereldreis van twee jaar was Alisa klaar om aan het werk te gaan. Met pedagogiek als achtergrond en de ervaringen van haar reis zijn de vakken burgerschap en sociale vaardigheden haar op het lijf geschreven. Binnen het MBO daagt ze studenten uit om zelf kritisch na te denken over de wereld. Haar columns zijn een manier om persoonlijke onderwijsavonturen te delen: ‘Want dan ben je nooit alleen.’
