Terwijl de verwarming in het schoolgebouw haar beste beentje voorzet (sporadisch werkt of in de aircostand schiet) en ik zoek naar mijn sjaal (want wat is het gruwelijk koud in de teamkamer), merk ik tijdens het kouder worden van de dagen dat de échte warmte van binnen komt. En nee, dit is niet alweer een column over de waarde van het mbo in de samenleving of een oproep aan het nieuwe kabinet om ons mbo meer te waarderen.
Het is december, die magische tijd waarin zelfs de meest stoere student – je weet wel, die met zijn trainingsbroek op halfzeven – opeens enthousiast wordt van één zin: hebben jullie zin in een klassenactiviteit? Zo halverwege december, wanneer Sinterklaas en Kerst voor winterkriebels zorgen, doet deze activiteit veel met studenten. De bedoeling? Iedereen neemt iets mee uit eigen keuken voor een gezamenlijk Sinterkerstontbijt. Een ontbijt lijkt mij wel op zijn plek, want na een eerdere peiling over de vraag wie er ontbijt achter de kiezen heeft zitten gaf 75% van mijn mentorklas aan niets te hebben gegeten. Dat gaat vandaag anders zijn en het resultaat mag er wezen: een tafel vol hapjes waar het UN-hoofdkwartier jaloers op zou zijn, en de suikerindustrie ook…
Een student kwam met een tas vol weekboodschappen: ontbijtyoghurt, stroopwafels, crackers, paracetamol en vuilniszakken.
Een student brengt de klassieker ‘knakworst in bladerdeeg’ mee, de ander zelfgemaakte frikandelbroodjes (exclusief de energydrink). Ook tovert iemand een door zijn moeder gemaakte taart op tafel en dan is er nog een student met een Albert Heijn tas vol weekboodschappen: ontbijtyoghurt, stroopwafels, crackers, paracetamol en vuilniszakken.
Het mooie aan kerst in het mbo is dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt, wat je achtergrond is, wat je voor gerecht maakt of in de supermarkt koopt. De magie van samen zijn, samen eten en samen lachen werkt als een soort feel-good kerstcommercial. Het is het moment waarop cultuurverschillen vervagen en waar zelfs de meest niet-kerstvierder toch stiekem geniet van de sfeer. Eten werkt verbindend, dat heb ik meegekregen vanuit mijn half Nederlands-Indische roots.
Dus ja, terwijl we met z’n allen worstelen met deadlines, toetsen en dat eeuwige papierwerk, creëren we samen toch die magische kerstsfeer. Een sfeer waarin zelfs de meest geharde docent moet toegeven: dit is waar we het voor doen. De feestdagen zijn in het onderwijs als een warme jas die precies past. Het verwarmt, het relativeert, en het zorgt ervoor dat we allemaal een beetje dichter bij elkaar kruipen (niet letterlijk dan). En het mooiste? Anders dan die schoolverwarming, werkt deze warmte wél altijd. Zelfs als de thermostaat weer eens zijn eigen plan trekt.
Ryan Smulders werkt als docent maatschappijleer in het mbo. ‘Het mbo heeft mijn hart gestolen! Als ‘gen-z’ leraar geef ik les én ben ik onderdeel van dezelfde generatie die in onze klaslokalen te vinden is, generatie Z. In mijn columns neem ik je graag mee in thema’s rondom generatie-denken, mijn ervaringen als jonge docent en de invloed van actualiteit op ons werk.’
