Op het whiteboard staat het lesprogramma van vandaag. Ik heb mijn laptop aan het smartboard gekoppeld met het lesthema in een PowerPoint. De tafeltjes staan in groepjes zodat je er makkelijk tussen kunt lopen. Bij de deur verwelkom ik de studenten: ‘Fijn dat je er bent, zoek een plekje.’ ‘Hé Sjoerd, je bent weer beter!’ ‘Dag Anne, dit keer wel je oplader mee?’. De klas zoekt een plekje, en als iedereen binnen is, sluit ik de deur. De rust in het lokaal zorgt voor ontspanning. Terwijl ik rondloop maak ik een praatje en zeg ik dat ze hun telefoon in hun tas mogen doen en de laptop gesloten op tafel mogen leggen. Ik controleer de aanwezigheid in het systeem, en ik zie dat Roos nog steeds ziek is. Straks aan de mentor vragen wat er aan de hand is.
‘Welkom allemaal, fijn dat jullie er zijn! Ik zie dat iedereen al klaar zit, op het whiteboard het programma van vandaag,’ vertel ik met een zachte stem. Ik heb een les voorbereid met een actieve werkvorm, we kijken een filmpje en de studenten gaan aan de slag met een opdracht. De les is goed uitgewerkt waarbij duidelijke lesdoelen zijn geformuleerd. Studenten iets leren: daarom ben ik docent geworden.
‘We gaan het vandaag hebben over…’ en dan wordt het scherm zwart.
Maar in werkelijkheid ziet het er zo uit:
Ik kom te laat het lokaal binnenvliegen omdat de andere klas nog een vraag had over de toets. ‘Sorry dat ik te laat ben jongens. Je mag nog gauw naar het toilet, maar zorg ervoor dat je telefoon in je tas zit en laptop op tafel ligt!’ De studenten hebben de resultaten van een toets terug en bespreken dit luidruchtig met elkaar. Moeizaam koppel ik mijn laptop aan het smartboard. Het beeld blijft zwart. ‘Potverdomme,’ mompel ik. Niet zo smart.
Om de aanwezigheid te checken heb ik mijn telefoon nodig, die heb ik nét zelf in mijn tas gestopt. Ach, ik denk dat iedereen er wel is. ‘Telefoons weg nu, ik wil starten. Nee Kim, je had net naar het toilet kunnen gaan,’ snauw ik. Het lokaal staat vol met tafeltjes zonder structuur, uit het plafond hangen verlengsnoeren, studenten zitten met hun jas aan en AirPods in. Voor de les van vandaag moeten studenten eigenlijk in groepjes zitten. Dan maar in tweetallen. ‘We gaan het vandaag hebben over…’ en dan wordt het scherm zwart. Studenten graaien in hun tas op zoek naar hun telefoon. Er komen drie studenten binnen die toch naar het toilet waren geglipt…
Lesgeven is niet zwart-wit, waar een docent zijn les geeft en een student leert. Ik leid studenten op om te werken in het basisonderwijs, waar ze ook moeten improviseren. En ik vraag me af: ben ik daarom docent geworden…? Ja! Omdat ik ze wil laten zien dat lesgeven niet alleen draait om kennis en houding, maar ook om improviseren, creatief omgaan met tegenslagen, en dat met een glimlach alles uiteindelijk weer goedkomt.
Alisa Lalicic is docent in het middelbaar beroepsonderwijs. Na een wereldreis van twee jaar was Alisa klaar om aan het werk te gaan. Met pedagogiek als achtergrond en de ervaringen van haar reis zijn de vakken burgerschap en sociale vaardigheden haar op het lijf geschreven. Binnen het MBO daagt ze studenten uit om zelf kritisch na te denken over de wereld. Haar columns zijn een manier om persoonlijke onderwijsavonturen te delen: ‘Want dan ben je nooit alleen.’
