Nog vijf weken, nog vier, nog drie en dan is het zomervakantie. Schooljaar 2015-2016 is bijna ten einde en daarmee ook een geweldig leuk jaar. En voordat we gaan genieten in zonnige achtertuinen of op tropische locaties, moet er eerst nog een heleboel gedaan worden. Het eind van het schooljaar betekent rapporten schrijven, groepsplannen evalueren, overdrachten maken en opruimen. Mijn to-dolijstje wordt alsmaar langer en mijn hoofd raakt steeds voller. Maar ook word ik verdrietig, want ik zal over een tijdje afscheid moeten nemen. Of ik nu wil of niet. Want afscheid nemen is niet mijn ding. Volgens Marco Borsato bestaat het niet, maar daar heb ik zo mijn twijfels over.
Jaar in jaar uit neem ik afscheid van de allerleukste en allerliefste leerlingen. Neem ik afscheid van kinderen met wie ik het ontzettend leuk heb gehad, die ik ongelooflijk veel heb mogen leren, waarmee ik gelachen heb en soms ook gehuild. En ondanks dat ze een volgend jaar even verderop in het gebouw zitten, ga ik ze gruwelijk missen.
En alsof ik nog niet genoeg heb om mee te dealen, wordt het me dit jaar nog moeilijker gemaakt. Want ineens is daar het besef dat mijn allereerste groep – de groep die je altijd bij blijft – de school verlaat. Ik zie ze nog binnenhuppelen als zevenjarigen. Klaar om de tafels te leren, te leren spellen en heel netjes te leren schrijven. De groep die getuige was van de ontluikende romance tussen een juf en een hulppiet. En nu zeggen ze vaarwel met een smartphone in de ene hand en lipgloss (de meiden dan) in de andere. Opeens voel ik me oud en word ik nog verdrietiger dan ik al was.
Een aantal kinderen in de klas heeft het ook moeilijk, ondanks dat ze toe zijn aan een nieuw leerjaar. Ik word extra vaak geknuffeld en vind de liefste briefjes en kaartjes in mijn flamingo-etui. Saar wil graag dat ik meega naar groep 6 en Laura vraagt of ze in de vakantie een keertje op bezoek mag komen. Rick en Sven komen na schooltijd – als de andere stoere jongens al weg zijn – toch even melden dat ze volgend jaar wel een keertje langskomen om voetbalplaatjes te ruilen ofzo. Ik ga ze missen, deze groep 5. Ze zijn groter geworden, verstandiger en – hopelijk – ook een stuk zelfstandiger.
Ik wens ze dan ook alle geluk en wijsheid van de wereld toe. En dat ze later met veel plezier terugdenken aan hun juffen met een flamingo- en kippenobsessie, de eeuwigdurende strijd tegen de kriebelbeestjes, de eetbare superjuffiekrijtjes versus de gezonde traktaties, de eerste surprise, een bijzondere kerstviering, de uitstapjes, de feestjes, de immer opgeruimde klas en kasten vol Actionspullen, de Kanjerlessen, de Brabantse woordjes en al het prachtige en leerzame wat er zich dit jaar in groep 5 heeft afgespeeld.
En met een grote doos tissues binnen handbereik wil ik toch nog even benadrukken, beste Marco, dat afscheid nemen wel degelijk bestaat. Vooral als je in het onderwijs werkt.
Fijne zomervakantie allemaal!
