De theorie van meervoudige intelligentie heeft mij altijd erg aangesproken. Sommige mensen leren nou eenmaal makkelijker uit een boek, terwijl anderen liever lekker praktisch aan de slag gaan. Door de lesstof op verschillende manieren te behandelen kun je ook omgaan met de verschillende soorten intelligentie in een klas. Ik kwam deze week een voorbeeld tegen van een scheikundeles waarin dat wel op een heel bijzondere manier wordt aangepakt. Scholieren maakten samen met een professionele danser een choreografie waarmee ze letterlijk konden ervaren hoe moleculen, verbindingen en reacties in elkaar zitten.
Op Edutopia.org vertelt de lerares die het idee bedacht over haar ervaringen. De danser die ze uitnodigde in de klas was zelf natuurlijk geen scheikundige. Daarom moest de klas eerst aan hem de lesstof uitleggen. Een mooie oefening op zich. Maar dat het dansen zelf een echte bijdrage leverde aan het leerproces blijkt uit de reacties van de scholieren: “als ik nu aan een dubbele binding denk, dan probeer ik de dans die we maakten voor me te zien”.
Een andere scholiere vertelt hoe het dansen haar weerstand tegen het vak scheikunde wegnam door het “droge” vak te combineren met iets dat haar wel aansprak. En een jongen die in de klas niet leek mee te komen, bleek door het dansen juist op te leven: “het dansen hielp me onderwerpen begrijpen die ik me maar moeilijk voor kon stellen. Ik heb ook geleerd minder zenuwachtig te zijn voor een groep mensen. Het dansen heeft me geleerd meer open te staan en minder verlegen te zijn in de klas.”
Lees het uitgebreide artikel en bekijk het bijbehorende filmpje op de site van Edutopia. En bekijk ook eens het filmpje dat ik hierboven heb staan. Het is een wat ouder filmpje (en heeft daarom ook een prachtige zeventigerjarensfeer) dat laat zien hoe studenten van Stanford University in een grote dans de vorming van eiwitten in het lichaam uitbeelden. Ik denk dat het een prachtig idee is voor een les scheikunde of biologie of voor een bijzonder profielwerkstuk
