Column

Jaar in jaar uit neem ik afscheid van de allerleukste en allerliefste leerlingen.

Het speciale kind heeft een warm plekje in mijn hart...

Met enig leedvermaak kijk ik hoe een handjevol leerlingen zich probeert te redden op de gang.

Natuurlijk valt een kind een gat in zijn hoofd en komen hulpouders niet opdagen.

Het voelt als een soort ouderparticipatie om me vooral niet overal voor op te werpen.

De ene collega heeft een grote mok koffie over de handleiding gegooid....

Om drie uur zak ik uitgeput op een van de kleine stoelen.

Sinds ik de naam ‘Invaller’ draag, komen er vreselijke gedachtes in mij naar boven.

Dan lijkt het wel een aflevering van 'Hoe schoon is jouw klas'?

Het liefst zou zij alle ballonnen uit de school verbannen.

‘Toch vind ik die zachte g van jou heel schattig hoor, juf!’

...alle chocola, gevulde speculaas en banketletters aan de voedselbank schenken.