Vroeger lag Nathan ’s avonds in bed te piekeren. Dat nam serieuze vormen aan. Op een dag vroeg hij mij: ‘Mama, als ik in het water val met Levi en ik kan hem niet meer vasthouden, mag ik hem dan loslaten?’ Mijn hart brak. Wat een serieuze gedachte voor een kind van vier. En wat een dilemma om voor het slapen gaan over na te denken! Ik stelde hem gerust door uit te leggen dat hij altijd eerst voor zichzelf mag zorgen. Dat hielp een beetje. Net als de mindfulnesscursus waar we hem op deden. Dat hielp ook. Soms. Een beetje.
Maar sinds een jaar hoor ik geen zware gedachten meer van Nathan voor het slapen gaan. Pas gisteren ontdekte ik waarom.
Een recente ontwikkeling in het onderwijs is de diploma-wildgroei. Vroeger had je een zwemdiploma, een verkeersdiploma en vooruit, misschien een veterstrikdiploma. Op sommige scholen althans. Veel scholen vonden het flauwekul. Zo stond ik er destijds als leerkracht ook in. En als ouder net zo. Maar mijn kinderen krijgen werkelijk voor elk project of gastlesje een diploma. En niet alleen de school doet eraan mee, ook de bso, de sportclub en zelfs de camping. Zo zijn mijn kinderen in het gelukkige bezit van een boerderijdiploma, olympische-spelendiploma, judodiploma, GraviTraxdiploma, astronautendiploma, tafeldiploma, circusdiploma en inderdaad een veterstrikdiploma. Zuchtend hing ik elk diploma maar weer op. Tijdelijk hè? Totdat ik ze ongemerkt de papierbak in kon laten glijden… Echt, ik zag er het nut niet van in.
Tot gisteren.
Gisteren kreeg Nathan van zijn schaakmeester het laatste diploma. Daar heeft hij veel tijd, doorzettingsvermogen en enthousiasme in zitten. Terwijl we deze bij de andere diploma’s op zijn kast hingen, vertelde Nathan dat hij er elke avond vanuit zijn bed naar kijkt. Hij voelt zich dan trots en valt dan heerlijk in slaap. Ik moest glimlachen. Mijn kleine grote vent had een prachtige routine voor zichzelf bedacht! En daarmee de piekerspoken in zijn hoofd verjaagd.
Wat een goed idee om de dag te eindigen met alles waar je trots op bent. Misschien moet ik ook mijn diploma’s, referenties en bedankbriefjes gaan ophangen in mijn slaapkamer. Misschien stopt dan het malen in mijn hoofd over alles wat ik die dag niet handig heb aangepakt. Misschien val ik dan tevreden in slaap. Dus vooruit, ik geef het toe, die diploma’s zijn zo gek nog niet. Niet omdat we ze als beloning nodig hebben, maar omdat ze ons herinneren aan mooie momenten, aan de lol van het nieuwe dingen leren. Omdat ze ons eraan herinneren dat we vaker trots op onszelf mogen zijn. En daarom een niet al te bescheiden vraag aan jou als lezer: kan iemand een columnschrijfdiploma voor me maken?
