Mijn eerste column had ik me anders voorgesteld. Ik wilde schrijven dat je pas weet hoe het is om leerkracht te zijn, als je zelf voor de klas hebt gestaan. Dat je je dan pas goed kunt verplaatsen in leerkrachten. Weet wat haalbaar is. Milder wordt. Ik wilde ervoor pleiten dat elke ouder eerst zelf een week voor de klas moet staan voordat hij ongenuanceerd kritiek mag geven. Maar sinds Corona hebben plotseling duizenden ouders ervaring met het geven van onderwijs. Nou ja, min of meer…
Op dag één van het thuisonderwijs stromen de appjes binnen. ‘Moeten we dit allemaal doen? Hoe doet de juf dat op een dag? Wat heb jij een mazzel met je Pabo-diploma! Hoe doet de meester dit met 30 kinderen?? GRRRR HELP ik ga nooit het onderwijs in.’ De Whatsapp-groepen ontploffen van de frustraties, foto’s van planningen en opbeurende leuzen. Afgewisseld met uitingen van respect voor de leerkrachten. Als ik een paar dagen later via de Houseparty-app met vriendinnen spreek die in het onderwijs werken, gniffelt er één: ‘Ik krijg ineens van ouders gelijk. Ze zeggen: “Ik snap nu wat je bedoelt met slechte werkhouding!”’
Ik bekijk de reacties met gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben ik blij dat bepaalde ouders nu eens een toontje lager zingen. Dat er meer respect ontstaat voor deze mooie beroepsgroep. Blijkbaar was mijn aanname waar…
Maar tegelijkertijd vraag ik me af… klopt het wel? Kun je thuisonderwijs vergelijken met wat een leerkracht doet op school? Thuisonderwijs lijkt makkelijker. Je hebt minder kinderen en de leerkracht maakt de planningen voor je. Aan de andere kant: ouders moeten zich zonder handleiding, zonder ervaring of kennis een weg door de educatieve wereld ploegen. Een tamelijk vage wereld voor hen. Alsof je met een verkeerde bril op, probeert thuis te komen. Bovendien moet op hetzelfde moment ook nog gewerkt worden. Geen kleinigheid. Je kunt ook geen leerkracht zijn en tegelijkertijd artikelen schrijven, haren knippen of aan de helpdesk van een ICT-afdeling zitten.
Misschien gaat het niet om vergelijken, maar om samen. Samen gaan we de crisis te lijf. Daarbij zie ik fantastische leerkrachten die nieuwe ontdekkingen doen. Hun manier van werken omgooien. Leerkrachten die bang waren voor ICT, maar die nu wel webinars geven. Ouders die met humor hun kinderen bij de les houden en zelf een deadline halen, en vervolgens op het toilet, met de deur dicht, de tranen laten lopen. Als ik iets hoop, is het dat de crisis ons leert om de samenhang van alles te zien. Dat er directeuren kunnen bestaan omdat er leerkrachten en verpleegkundigen zijn. Dat ik mijn talent kan gebruiken, omdat jij jouw talent gebruikt.
Ik ben in elk geval dankbaar dat er in het gewone leven leerkrachten zijn die mijn kinderen les willen geven. Zodat ik rustig kan schrijven en interviewen. En niet zoals nu… ondertussen rekensommen moet uitleggen, werk moet nakijken, knutselspullen bij elkaar moet zoeken, lijmpotjes recht moet zetten, mijn kind moet motiveren nu echt aan de slag te gaan en… eh…uit te leggen dat hij NIET in het T-shirt van zijn broertje mag knippen… of zijn haren aan elkaar mag lijmen… IK GA INGRIJPEN… NU.
