De hekken van het schoolplein hangen vol met rode hartjesballonnen. Op het schoolplein heeft een leerkracht een fantastische tekening gemaakt met een enorme smiley. Het is de eerste dag na de lockdown. De leerkrachten op het plein hebben een T-shirt over hun jas aan met daarop de tekst: ‘Welkom terug!’ Ik voel een traan in mijn ooghoek. De moeder van het vriendje van Nathan kom naast me lopen, op anderhalve meter afstand en met een mondkapje op. ‘Het komt door de wind, hoor,’ verklaar ik wat gegeneerd mijn tranen. Ik sta op het punt van breken. Ach ja, sinds ik kinderen heb, ben ik emotioneel incontinent en huil ik om alles. Maar toch …
Vlak na mijn zwangerschapsverlof van Levi had ik een interview met een dame die op een boerderij woonde. Ik had eigenlijk nog niet zo’n zin om te gaan werken en bovendien had de oppas afgezegd en moest ik Levi dus meenemen. Geen probleem gaf ze aan. Toen ik met lood in mijn schoenen het erf op liep, viel mijn oog op een uitklapbord dat in de tuin stond. ‘Welkom Corine en baby Levi’ stond erop geschreven. Zo’n simpel gebaar … en het raakte me in alle vezels van mijn lijf. Ik voelde me zó welkom. Het werd een van de mooiste interviews die ik ooit gemaakt heb.
Sinds die ervaring besteed ik extra aandacht aan de ontvangst van gasten; of het nu vrienden zijn, leerkrachten die ik ga interviewen of gasten voor een radioprogramma waar ik achter de schermen werk. Als je bij de eerste ontmoeting iemand echt ziet staan, geeft dat een enorme positieve energie aan het contact. Een wijze les die ik eerder had willen leren.
Wat had dat waardevol kunnen zijn toen ik als juf voor de klas stond. Wat voor positieve impact zou zo’n ontvangst hebben gehad op die gastdocent en die gastschrijver die langskwamen? Op die nieuwe stagiaire? Op het kind dat van klas moest switchen? Of gewoon op de hele groep aan het begin van het schooljaar?
Een nieuw jaar begon ik met een praktische en op leren ingerichte klas. Ik hing Plint-gedichten op de muren, maakte handige kistjes met knutselspullen en bedacht een perfecte tafelopstelling. Als ik vijf minuten minder besteed zou hebben aan het ordenen van de boeken, had ik tijd gehad voor net zo’n perfect welkom. Ik had bijvoorbeeld een mooie grote poster op de deur kunnen plakken met de tekst: welkom Stef, Boris, Nathalie, Stephan, Storm, Abdullah, Siti, Laura, Liza, Kelsey, …!
Een simpel gebaar, met een groot effect.
Net als die stomme hartjesballonnen aan het hek. ‘Natuurlijk tranen van de wind,’ reageert de moeder van het vriendje droog. ‘Net als die brok in mijn keel door het koude weer.’ En we lachen en huilen samen om dit unieke moment, terwijl onze kinderen eindelijk weer naar hun juf kunnen rennen.
