Grinnikend sta ik bij het digibord. Daarop is zojuist een ‘tussendoortje’ verschenen voor de kinderen, een korte vraag tussen de lessen door. Waar die vraag meestal een beknopte herhaling is van lesstof (‘schrijf de goede persoonsvormen’, ‘benoem de breuk’ of ‘hoeveel bespaar je met deze aanbieding?’), gaat het vandaag over iets anders: met hoeveel personen zijn we op dit moment in dit lokaal?
De kinderen kijken me verveeld aan. ‘Juf, dit is toch een makkie?’ Goed, kom dan maar op met je antwoord. Er wordt voor de zekerheid nog eens geteld, maar eigenlijk is het duidelijk: 28 kinderen, min één, want Mo is ziek. Plus één, want de juf is ook een persoon. Gewoon 28 dus.
Fout. Fout? Er wordt onder tafels en in kasten gekeken. De schuifdeuren van de knutselhoek worden bruusk geopend en de kinderen kijken – alsof iemand zich daar zou kúnnen verstoppen – verwoed achter lijmpotjes, scharen en stapels gekleurd papier.
‘Misschien moeten we Mo wél meerekenen,’ oppert Liza, ‘misschien is zijn ziel wel gewoon aanwezig.’ Jakkie, Liza, Mo ligt gewoon met een onschuldig buikgriepje in bed. Samen met zijn ziel. ‘Misschien telt de juf niet mee,’ doet Naut een poging, ‘omdat zij niet een echt persoon is?’ En bedankt. Nog steeds fout.
Dan ontdekt iemand de foto’s op de muur. ‘Kijk! Daar staan nog mensen op! Kan dat het zijn?’ Nee, ik zoek personen met een hartslag. ‘De ramen staan open,’ roept Marie, ‘misschien hoort het schoolplein daardoor ook een beetje bij het lokaal?’ Weer mis.
De kinderen worden stil. Ze zijn officieel door hun ideeën heen. Meewarig schud ik mijn hoofd. Jongens, niet opgeven. ‘Denk eens aan de tante van Tim. Wat was daar ook alweer mee aan de hand?’ ‘Die heeft een baby gekregen,’ reageert Tim direct, ‘maar die ligt hier heus niet verstopt, hoor.’ Nee. Díé niet.
‘Juf,’ Nauts mond valt open van verbazing, ‘krijg jíj een baby?’
Ik knik. Ja! Ik ben zwanger! En wat is dan het antwoord op de vraag? Borre staat al te springen op zijn stoel: ‘29 natuurlijk!’ Opgetogen loop ik weer naar het digibord, waar ik nóg een verrassing voor de kinderen in petto heb. Ik klik door naar de foto van de laatste echo. Met wel drie ervaringsdeskundigen in de klas is het meteen duidelijk: ‘Juf! Dat zijn er TWEE!’
Gejuich barst los, samen met naamideeën, voorspellingen en hilarische vragen als: ‘Mag degene die als eerste geboren wordt dan ook later naar bed, omdat die ouder is?’ Er wordt gediscussieerd over de betekenis van één- en twee-eiig en er worden kritische blikken op mijn buik geworpen. Als een collega een halve minuut later toevallig binnen komt lopen, wordt ze direct vastgeklampt door twee hysterische meiden. ‘Weet je wat onze juf net heeft verteld?!’ De klas is buiten zinnen, het is heerlijk.
Zwanger van een tweeling. Heftig en pittig en stiekem best even slikken, maar uiteindelijk natuurlijk fantastisch. Want een tweeling, dat kan toch alleen maar een dubbele portie geluk betekenen?
