Ik zie er altijd een beetje tegenop. De rekenles over klokkijken. Waar de één met een halve blik op de wijzers genoeg weet, lijkt het kwartje bij de ander voorlopig niet te gaan vallen.
Oefenklokken, hulpschema’s, werkbladen en filmpjes: ik ben voorbereid. Misschien wordt het dit jaar anders? Maar nee, ook deze keer beland ik weer aan een vrij volle instructietafel waar de vraagtekens uit de ogen rollen. We hebben het over lange en korte wijzers, het verschil tussen minutenstreepjes en uuraanduidingen, tot wanneer je spreekt over ‘zoveel over’ en wanneer het dan ‘zoveel voor half’ wordt. Het verschil tussen nacht en middag, tussen ochtend en avond. Dat je er dan 12 uur af moet halen om te snappen hoe laat het echt is. In mijn uiteenzetting ontbreekt alle logica. Helaas kan ik het niet mooier maken.
Dan denk ik aan het spel dat ik vroeger altijd speelde met mijn beste vriendin. Wij hadden het spotten van interessante tijdstippen tot kunst verheven. Met een luide ‘check de tijd!’ lieten we weten dat de ander snel naar de klok moest kijken. 22.22? Check de tijd! 13.13? Check de tijd! 15.51? Check de tijd!
Ik kijk eens om me heen. Zou dit ook in deze klas kunnen werken? Ik waag het erop en schraap mijn keel. ‘Leg je potlood neer en luister even.’ Een gesprek over opvallende tijdstippen volgt. Wat zie je weleens op de digitale klok bij de oven? Of op het digibord? In de auto? En welk tijdstip is dan nét iets specialer dan een minuut eerder of later? ‘Juf! 12.34 is mooi!’ Ik knik en stel een vervolgvraag: ‘Hoe laat is dat dan in woorden?’ De kinderen slaan hardop aan het denken, tot de eerste fanatiekeling het verlossende antwoord heeft. Vier over half één. ‘En hoe ziet dat eruit op een klok met wijzers?’ Ik vraag een kind naar voren om de analoge oefenklok goed te zetten. Dit is leuk!
Opeens heeft iedereen lievelingstijdstippen, die ook vol overgave door de klas geroepen worden. Het enthousiasme is goed aangewakkerd. De rest van de dag zie ik de kinderen regelmatig door me heen staren – totaal niet bezig met wat ik op dat moment uitleg, maar volledig gefocust op de klok achter me. Alles om maar de eerste te zijn die ‘CHECK DE TIJD!’ kan roepen. Dan herhaalt de hele riedel zich, van zeg-het-in-woorden tot zet-de-wijzers-goed. Het is hysterisch. De energie vlíégt door het lokaal, de beleving is bij iedereen volop aanwezig. Oefenen, oefenen, oefenen. Het is een groot succes.
De rest van de week gaat net zo. Op sommige momenten besluit ik de klok zelfs even af te dekken om ook aandacht te krijgen voor andere belangrijke zaken. Het hindert de kinderen amper. We hebben inmiddels een jury voor het goedkeuren van tijdstippen (10.05, omdat 5 de helft is van 10, redt het bijvoorbeeld nét niet) en er hangt een lijstje met digitale favorieten (11.11 staat fier bovenaan).
Toch ben ik het zelf, die op vrijdagmiddag het groepsgesprek abrupt onderbreekt. ‘Check de tijd!’ Geen reactie. Blijkbaar is het tijdstip niet imposant genoeg. Dan knik ik nog eens naar de klok. ‘Drie uur. Zet je stoel op tafel, geniet van je weekend.’ Een grinnik, een lach, de kinderen staan op. Binnen een paar minuten zijn ze allemaal verdwenen. Behalve Lina, die eerder deze week nog met zoveel vraagtekens bij me zat. ‘Juf?’ Twijfelend komt ze dichterbij. ‘Mag ik nog even de klok goed zetten?’ Ik glimlach. Missie geslaagd.
