Er wordt gespeeld in de huishoek. Drie meiden verdringen zich bij de commode. Er ligt een pop te slapen, de gelukkige hoofdpersoon van het spel van vandaag. Hoewel. Gelukkig?
‘De baby is heel ziek, juf,’ vertrouwt Lisa me toe. ‘Hij moet spugen. En hij gaat straks ook hoesten en niezen.’ O jee, dat klinkt niet al te best. ‘Hij heeft ook koorts.’ Lisa gaat nog even door. ‘En waterpokken. En corona. En oorpijn.’ Het arme ding. ‘Gelukkig gaan wij goed voor hem zorgen.’ Ja, gelukkig maar. En goed gezorgd wordt er. De meiden pakken bakjes (voor het spugen), nieuwe outfits (deze zijn zo vies van alle waterpokken) en knuffeldieren (dat helpt als je niet lekker bent). Er wordt voor de baby gekookt, al is niet iedereen het daarover eens – want moet hij van al die pannenkoeken niet juist extra spugen? Hij doet dutjes terwijl de meisjes het huis opruimen. I-de-aal. Ik zou ook wel zo in de watten gelegd willen worden.
Even later is het opeens stil. ‘Oh nee,’ roept Doris, ‘wáár is de baby?’ Paniek! De huishoek wordt weer overhoop gehaald en niet veel later klinkt er een opgeluchte zucht. Baby lag gewoon in de wasmachine. Niets aan de hand. De rust keert terug en er wordt weer vrolijk verder gespeeld. Hoewel. Opeens hoor ik Leyla haar stem verheffen. ‘Nee, slapen, NU!’ Verbaasd kijk ik haar aan. Is het kind zo onrustig? ‘Nou,’ legt Leyla me uit, ‘hij was eerst heel lief, maar nu gaat ie weer janken.’ ‘Huilen,’ verbeter ik impulsief, denkend aan mijn eigen frummels thuis. ‘Dat klinkt wat liever.’
Leyla kijkt me geïrriteerd aan. Hoe durf ik deze poppenmoeder tegen te spreken? Ik onderdruk een grinnik en wil al bijna doorlopen, als ik zie dat de pop hard in een stoel wordt gezet. ‘Ga jij daar maar even zitten nadenken!’ Oh? ‘Ja, want hij wou op m’n vinger bijten.’
Ik blijf staan, geboeid door het spel dat zich voor mijn neus afspeelt. Zouden ouders weten dat hun kinderen alles meenemen naar school? Geen geheimen voor de juf. ‘Nee, je blijft hier zitten,’ klinkt het nu, ‘ik ben het helemaal zat. Ik hoor het wel als je weer normaal kunt doen.’ Boos draait Leyla zich om naar de keuken, waar ze nijdig met pannen begint te rommelen. Lisa en Doris komen naast haar staan, en met z’n drietjes kibbelen ze nog wat na. De baby moet slapen. De baby moet eerst maar eens luisteren. De baby moet naar de dokter. De baby moet een thermometer en een dropje.
‘Nou,’ onderbreek ik het stel, na een snelle blik op de klok, ‘de baby moet niets meer. We gaan opruimen. De dag is voorbij.’ We maken de boel weer netjes, pakken onze spullen en wandelen naar buiten, waar de ouders al staan te wachten.
Bij terugkomst in het lokaal valt mijn oog op de huishoek. Niemand heeft gezien dat de baby uit de stoel is gevallen en met gesloten poppenogen op de grond ligt. Ik haast me erheen. ‘Kom hier,’ fluister ik. ‘Dit is geen plek voor je dutje.’ Ik leg de pop in het bedje en dek hem toe. ‘Slaap lekker. En word maar gauw weer beter.’
