Merle staat voor mijn neus. Ze wil me iets vragen. Ze lijkt even te aarzelen, maar daar komt het: ‘Juf? Ik weet wel dat spelling enzo ook heel belangrijk is, maar zullen we ook weer eens gaan knutselen met de klas?’
Ik schrik. Merle heeft helemaal gelijk. Met het volle rooster van de afgelopen weken zijn we amper toegekomen aan iets (noemenswaardigs) creatiefs. Terwijl ik in mijn hoofd al flink schuif met de lessen van de volgende dag, prijs ik Merle om haar goede vraag. ‘Je hebt helemaal gelijk. Het wordt de hoogste tijd.’
Meteen slaan mijn gedachten op hol: laten we iets doen met klei en verf! 3D-kaarten maken! Hoeden knutselen! Of iets maken met papier-maché? Ecoline? Wasco onder zo’n zwarte laag waar je in kunt krassen? Batik? Patronen? Wc-rollen? Of aan de slag met bekende kunstenaars? Matisse, Keith Haring, Van Gogh?
Tsja. Leuke ideeën te over – ware het niet dat ik eigenlijk helemaal niet zo handig ben op creatief gebied. Ik heb twee linkerhanden en mijn stressbestendigheid is niet bepaald opgewassen tegen de rommel en chaos die zo’n activiteit vaak teweegbrengt. Stiekem ben ik blij dat mijn duo dit altijd doet.
Maar je bent juf of je bent het niet, dus hop: schouders eronder en gaan! Ik besluit in ons middeleeuwse wereldoriëntatiethema te blijven en de kinderen met verschillende knip-, scheur en vouwtechnieken een eigen kasteel in elkaar te laten zetten. Ik verzamel papier in alle kleuren, check de lijmpotjes, overleg nog even met mijn collega en zet een muzieklijst klaar. Kom maar op!
De klas vindt het fantastisch. Zodra de eerste leerling ontdekt dat de deuren van het kasteel open kunnen, wordt er druk gespeculeerd over de vraag wie er dan kunnen wonen. Tuinkabouters? Gangsters? Schattige konijntjes? ‘Eh, nee. Je bewoner moet wel passen in het tijdperk,’ besluit ik. Prima. Ridders, jonkvrouwen, heksen en draken – de kinderen gaan los. Ondertussen wordt er flink meegezongen met voor mij totaal onbekende nummers (word ik al zo oud?), vind ik eenzame lijmdoppen op de grond en liggen er overal snippers papier.
Chaos? Ja. Genieten? Ja.
Natuurlijk begin ik te laat met afronden, waardoor ik een uur later in een ontploft lokaal achterblijf. De kinderen zijn naar gym, het laatste uur van de dag. Rookie mistake. Net als ik de bezem wil pakken, hoor ik snelle voetstappen op de gang. Het is Merle weer: ‘Juf? Je bent veel te zwanger om het allemaal weer in je eentje netjes te maken. Na gym komen Bobbi en ik helpen, oké?’
En inderdaad. Daar staan ze, veertig minuten later. Merle en Bobbi. En de rest van de klas. Massaal komen ze opruimen. Ik smelt van liefde. Knutselen is zo gek nog niet. Zeker niet met deze schatjes. Morgen weer?
