‘Kijk, daar, een drie!’ We lopen op straat, Jip en ik. Het is dezelfde straat als altijd, maar voor Jip lijkt de wereld nieuw. Hij ziet cijfers en letters en kijkt met grote ogen om zich heen. Wat valt er nog meer te ontdekken?
Want ja. Hij gaat nu naar school. En van school word je groot. Hij stapte als peuter naar binnen en is als kleuter weer naar buiten gekomen. Hij tekent, hij kleurt, hij knipt, hij lijmt – met zijn tong uit de mond in opperste concentratie. Hij zingt in het Engels over de dagen van de week. Hij klapt in zijn handen en roept alle buurkinderen op tot een ‘fietsenwissel’ of een gezongen ‘1-2C, we gaan naar binnen’. Met een belletje spreekt hij zijn zusjes streng toe dat ze moeten gaan opruimen, en als we hem even niet mogen storen, draagt hij een duidelijke kralenketting.
Het schoolleven speelt zich af in onze woonkamer. Alles komt voorbij. Waar de j, i en p voorheen de belangrijkste letters waren, herkent hij nu ook de s (van Sinterklaas!), de v (van vuurwerk!), de k (van kerst!) en nog zóveel meer. Hij schrijft opa, oma en vis – weliswaar in spiegelschrift, maar dat is geen probleem. Hij leest de letters van zijn jarige nicht op een kaartje (b-e-n-t-h-e) – en plakt die vervolgens als een totaal ander woord aan elkaar. Het is bizar hoe snel dit gaat en een genot om het enthousiasme te zien waarmee hij alle kennis opslurpt. Ze zeggen dat je de grootste ontwikkeling in het eerste jaar van je leven doormaakt, maar ik geloof echt dat het de eerste maanden van je basisschooltijd zijn.
Met eigen ogen zie ik nu de impact die je als juf hebt op een schoolgaand kind. ‘Dit is baby Jezem,’ hoorden we een paar weken geleden na een blik op onze kerststal. ‘Dat heb ik op school geleerd.’ Tsja, leg dan maar eens uit dat hij die naam waarschijnlijk verkeerd heeft verstaan. De juf weet immers alles en de juf heeft altijd gelijk. Jip heeft bovendien de leukste juffen van de wereld, vindt hij. Gelukkig maar. (Al hebben ze in de andere klas mooiere jurken in de verkleedkist. Er moet wel altijd wat te wensen blijven.)
Naast al het leuks, is er ook nog een heleboel spannend. De grote kinderen uit groep 2. Hulp vragen als iets niet lukt. Zeggen dat je iets niet wilt. Door de juf aangesproken worden op je gedrag. Onze jongen die zo groot aan het worden is, is ergens gelukkig toch ook nog heel klein.
En het is precies díe kleine frummel die ik vanavond naar bed breng, en die mij met een zacht stemmetje vraagt of ik nog even bij hem kom liggen. Ik doe niets liever. Terwijl ik zijn haartjes kriebel, voel ik de spanning van de dag verdwijnen. Zijn ogen vallen dicht en ik druk een kus op zijn neus. Groei maar, kerel, we zijn ongelofelijk trots op je.
