Nog nooit heb ik zoveel uitdrukkingen in één paar ogen gezien. Verlegen, nieuwsgierig, trots en gespannen tegelijk. Daar staat ze. Rosa. Met haar blonde staartjes en roze rugtas is ze ons allereerste Welpje. De allereerste kleuter van de nieuwe instroomklas. Klaar voor haar allereerste schooldag.
Samen met vader, moeder en kleine broer – nog in de buggy – verkent ze het lokaal. De huishoek, de blokken, het stoeltje met haar naam erop. Terwijl ze haar eigen naamplaatje uitkiest (een poes, want die hebben ze thuis ook), druppelen ook de andere kinderen binnen. Verwachtingsvol kijken ze rond. Vijf meiden in totaal. Het zullen er meer worden, maar dat duurt nog een week of drie.
Ook voor mij is deze instroomgroep nieuw en door collega’s ben ik alvast voorbereid. ‘Verwacht niet te veel van ze’, ‘het zal erg stil zijn’ en ‘je moet ze bij álles begeleiden’. Ze hebben geen tweedegroepers om zich aan op te trekken of routines bij af te kijken. We zullen alles stap voor stap moeten opbouwen. Ik zie het als een prachtige taak en duik een kwartier later met de meisjes – en mijn voorbereide vragenlijst om het maar niet stil te laten vallen – in de kring.
Maar dan gebeurt er iets bijzonders. De meiden kijken elkaar aan en ik zie direct een band ontstaan. De nieuwste leerlingen van de school, allemaal in hetzelfde spannende schuitje, met een juf die zich als een soort gastouder over hen ontfermt. Waar ik dacht dat alles snel stil zou vallen, bubbelt er langzaam maar zeker een dappere bravoure omhoog. Het duurt een paar minuten, maar dan zijn de dames los. Er wordt verteld over favoriete knuffels, eigenwijze zusjes, de inhoud van de broodtrommels en de nieuwe schoenen die speciaal voor vandaag gekocht zijn. ‘Oh, en juf?’ vraagt Pippa zich hardop af, ‘wanneer gaan we leren schrijven?’
De vragenlijst gaat aan de kant, deze meiden hebben geen aansporing nodig. Naarmate de dag vordert, worden ze steeds losser. Natuurlijk is alles nieuw en wennen, maar de ergste spanning is duidelijk snel geweken. Al snel worden er beste vriendinnen gemaakt. Ook gaan we aan de slag met zelfportretten – ik geniet in stilte van de prachtige koppoters – bouwen we een kasteel mét krokodillenvijver en wandelen we een kleine ronde door de school. Ik voel me Moeder de Gans met haar kuikens, die nog regelmatig tegen me aan botsen wanneer ze niet in de gaten hebben dat ik even stilsta. De conciërge kijkt ons vertederd na. Ik begrijp het volkomen. Wat een schatjes.
De dag vliegt voorbij en voor ik het goed en wel besef, staan we alweer te hannesen met de jassen en de tassen (want ja, dat is nog lastig). Niet veel later zwaaien de ouders ons enthousiast toe vanaf het kleuterplein. Rosa is de eerste, ze rent op haar vader af. Dan blijft ze staan, draait zich om en lacht ons breed toe. ‘Dag vriendinnen, tot morgen!’
Ja. Tot morgen.
