Het is de laatste dag van de vakantie. Zoals altijd heb ik aangekondigd dat ik nieuwe groepjes ga maken en zoals altijd heb ik er op dit moment spijt van. Het is goed zo. Waarom moet het veranderen? Ja, omdat dat óók goed is. Een frisse bries, een nieuw maatje, een nieuwe kans op onontdekte gouden combinaties.
Ik zucht hardop. Tweetallen samenstellen is als hogere wiskunde. Dexter wil niet naast Ahmed. Irem wel naast Rosa, maar andersom eigenlijk niet. Joes wil absoluut achteraan, Kate juist het liefst vooraan. Cleo wil niet bij hem raam, te veel afleiding – maar Hanna wil wél bij het raam, af en toe lekker afleiding. Céline en Janne hebben behoefte aan rust, maar Thijs kan juist zo knap onverstoord werken naast de hyperactievelingen van de groep. Maar ja, moet hij daarom altijd naast een wiebelkont zitten? Britt wil met haar beste vriendin. Bram en Loek kunnen zo goed samenwerken. Pleun en Marit juist niet. Demi en Jasmijn werken op dezelfde eigen leerlijn en zitten al tijden samen, maar zijn dat nu ook weleens zat. En dan zijn er nog een stuk of vijftien kinderen die ík graag op de voorste rij zou zien. Zoveel plek is er niet.
Toch lukt het me. Op maandag verwelkom ik mijn groep en staat de plattegrond klaar op het digibord. Schuiven met die tafels! (Hoewel het volgens mij gewoon een kwestie kan zijn van laatjes omwisselen, blijken de kinderen behoorlijk gehecht aan hun persoonlijke werkplek.) ‘Jongens, het is een eerste probeersel,’ stel ik gerust. ‘Mocht je ergens ernstig mee zitten, laat het me weten, dan kan het zijn dat ik vanmiddag nog wat verander.’
Ik heb het nog niet gezegd of daar komt de eerste. Joes. Wil niet bij Thijs. Ik zou hem moeten prijzen om zijn durf om dit te zeggen – dat was een paar maanden geleden wel anders – maar eigenlijk ben ik stomverbaasd. Onze vrolijke, lieve Thijs? Wat kun je daarop tegen hebben? Maar oké, ik schrijf het op. Lotta zit stilletjes aan haar tafel. Ze kijkt me met natte ogen aan. Oeps, inschattingsfout gemaakt? ‘Ik hoopte zo dat ik naast Noor mocht zitten,’ vertrouwt ze me toe. Ik denk even na. Goed idee eigenlijk, dan kunnen ze ook samen aan hun verrijkingswerk.
Britt tikt me zachtjes aan: ‘Nu zit ik naast Kate, maar wij kunnen elkaar erg op de zenuwen werken.’ Duidelijk, doen we niet. Thijs nadert, licht brutale twinkeling in zijn ogen. ‘Ik zit op zich best goed, hoor, maar ik heb nog nooit bij Loek en Bram gezeten. Mag dat misschien een keer?’ Nog nooit? Dat lijkt me sterk, in groep 6, maar ik neem het in overweging.
Die middag zit ik weer aan de tekentafel, krabbels van die middag naast me. De helft kan ik doorstrepen. De juf zelf heeft namelijk ook wat te wensen.
De volgende ochtend komen de kinderen vol verwachting binnen. Wat gaat er gebeuren? ‘Jongens en meisjes,’ kondig ik aan, ‘het is gelukt.’ De nieuwe plattegrond verschijnt op het bord en gejuich gaat op. Een paar kleine wisselingen zorgen voor groot geluk. De hele dag wordt er hard gewerkt. De samenstelling klopt, het is goed zo.
Zelfs Kate, die opeens toch helemaal achteraan zit, lijkt in haar nopjes. Na schooltijd komt ze nog even snel de klas in getrippeld. ‘Juf? Bedankt. Ik geloof dat het heel fijn is waar ik nu zit.’ Ik glimlach. Fijn. Geniet er nog maar even van. Over zo’n week of acht begint het hele gelazer opnieuw…
