‘Wat is respect?’ Een moeilijke vraag, zeker voor deze maandagochtend in groep 6. Het blijft stil in de klas. Ik maak het iets makkelijker. ‘Wanneer heb je respect voor iemand?’ Op het digibord prijkt een plaatje van een brandweerman. Ik geef een stiekem knikje in die richting, een hint om de klas op een mogelijk spoor te krijgen.
‘Ja!’ De stem van Niek klinkt van achter uit de klas. ‘De brandweer! Daar heb je respect voor, omdat ze heel gevaarlijk werk doen en mensen kunnen redden.’ ‘Of de politie,’ vult zijn buurman aan. ‘Of mensen die werken in een ziekenhuis. Eigenlijk iedereen die goede dingen doet.’
De klas is aan. Vingers schieten omhoog. De koning. Roald Dahl. De bedenker van Minecraft. De juf (juist ja, heel goed). ‘Je ouders,’ brengt Hanna in, ‘want zonder je ouders was je er zelf ook niet.’ Ze krijgt bijval van haar klasgenoten. ‘Ik heb respect voor mijn ouders, want ze doen toch hun best om me goed op te voeden.’ Terwijl ik een gniffel onderdruk, gaat het nog even door. ‘Ze geven je eten, dat is ook belangrijk.’ ‘En verjaardagscadeautjes,’ vindt Rosa, die niet geheel toevallig morgen tien wordt.
Ik denk even na en besluit het er dan op te wagen. ‘Kijk eens om je heen,’ zeg ik. ‘Zijn er misschien kinderen in deze klas waar je speciaal respect voor hebt? Kinderen die bepaalde keuzes hebben gemaakt? Goede dingen hebben gedaan? Kinderen die je misschien wel even in het zonnetje wilt zetten?’
Olivier weet wel iets. ‘Ik heb respect voor Loa, juf, want zij is ziek.’ Tsja, dat is toch niet helemaal wat ik bedoel. Het is heel sneu voor Loa, maar haar onschuldige buikgriepje is niet per se een bewijs van moed, kracht of deugd. ‘Bobbi dan?’ probeert Dwight. ‘Ze heeft dyslexie, maar ze werkt heel hard om toch goed te kunnen spellen.’ Ja, zeker, wat lief. ‘Of Fianna, omdat ze het best wel moeilijk vindt in de klas, maar toch zo haar best doet.’ Fianna schrikt op en bloost, zichtbaar geraakt door dit plotselinge compliment.
Sara kijkt naar Olivier. ‘Ik heb respect voor jou. Je ouders zijn pas gescheiden en je blijft toch zo vrolijk.’ Olivier haalt zijn schouders op. ‘Het is gewoon zo. Ik vind het niet leuk, maar ik kan er niets aan doen.’ Dat klopt. Dapper kind. ‘Respect voor Sam,’ zegt Ole opeens, behoedzaam. Ik luister aandachtig, voel waar dit heen gaat. ‘Zijn vader is dood, maar hij kan er heel goed over praten en, nou ja…’ Het is even stil. ‘Ik vind het gewoon heel knap hoe hij ermee omgaat.’ Alle kinderen knikken. Sam glimlacht bescheiden en mompelt een bedankje. Tranen wellen op zijn ogen. Zijn vriend slaat een arm om hem heen.
Ik ben er stil van. Dit gesprek is zo mooi. Deze klas is uniek. Ik kijk naar de kinderen met een hart vol liefde. Wat zijn ze open, wat zijn ze eerlijk, wat zijn ze lief voor elkaar. Respect voor 6b. Dat ze maar nooit zullen veranderen.
