Het is pas tien uur als Hidde al voor de derde keer richting wc vertrekt. Hij gaat wat vaak, maar ach, soms helpt een loopje om weer te kunnen werken. Terwijl ik mijn aandacht weer richt op de pengreep van de overige kinderen, die ploeteren op een lastige nieuwe letter, verdwijnt Hidde langzaam maar zeker uit mijn gedachten.
Dan zie ik Tijn wiebelen op zijn stoeltje. ‘Juf, ik moet zo nodig plassen, maar Hidde is nog steeds niet terug.’ Ik werp een blik op de klok. Tien over tien. Verdorie! Haastig, en ietwat geïrriteerd, been ik de klas uit, richting jongenstoilet.
Daar tref ik Hidde aan, die op zijn dooie gemak alle muren staat te soppen met geurige roze handzeep. Verbaasd blijf ik in de deuropening staan. ‘Wat ben je aan het doen?’ Een overbodige vraag, eigenlijk. ‘Schoonmaken, juf.’ Ja. Duidelijk. Wanneer ik Hidde uitleg dat de wc’s elke middag worden gepoetst, kijkt hij me wantrouwend aan. ‘Maar toch stonk het.’ Terwijl ik zoek naar de juiste woorden, komen er een paar jongens van een andere groep binnen. Hun handjes glibberen langs de knoppen van de deuren. ‘Getver! Heeft Hidde weer schoongemaakt?’ Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik Hidde aan. Weer? ‘Ja, ik doe het al de hele week.’
Een leerling met smetvrees? Dat is nieuw voor me. Met een meewarige glimlach kniel ik naast hem neer, terwijl ik zijn handen pak. ‘Lieverd, jij hoeft je geen zorgen te maken over de schoonmaak. Echt niet.’ We ruimen de natte bende op, waarna ik Hidde laat beloven dat hij de toiletten niet meer schoon zal maken. Hij knikt. Samen lopen we terug naar de klas, waar de andere kinderen gelukkig nog steeds geconcentreerd over de schriftjes gebogen zitten.
De rest van de ochtend verloopt soepel en anderhalf uur later zit ik met mijn collega’s aan de lunch. Plotseling komt de overblijfcoördinator binnen. ‘Floortje? Er is iets met Hidde.’ Ik laat mijn cracker liggen en loop mee naar beneden.
Daar staat hij, met een brutale blik, boven op de wc-bril. Modder overal. Als hij mij ziet, rent hij geschrokken terug naar het lokaal. De overblijf kijkt me vermoeid aan. ‘Ik zei dat hij het moest schoonmaken. Hij zei dat dat niet mocht van zijn juf.’ Oh nee. Het is waar. Hij heeft me. Ik weet dat het niet mag, maar toch kan ik een grinnik niet onderdrukken.
In het klaslokaal zit Hidde al met een schuldbewuste, maar toch enigszins triomfantelijke blik in zijn ogen op me te wachten. Ik schuif een stoel aan. Tijd voor een goed gesprek. Dit zou weleens een lange dag kunnen worden.
