Daar staat ze, bij de broccoli. Mijn oude juf van groep vier. Terwijl ze kritisch naar de groene stronkjes kijkt, maakt mijn hart een klein sprongetje. Juf Nelly!
Hoewel ik haar direct herken, blijf ik toch als aan de grond genageld staan. Ik ben ervan overtuigd dat ze geen idee meer zal hebben wie ik ben. Wat moet ik zeggen? ‘Hoi, ik zat heel lang geleden in je klas?’ En dan? Nee. Als professioneel ontwijker van ongemakkelijke situaties, laat ik ook dit moment voorbijgaan. Juf Nelly loopt door naar het brood, ik blijf achter bij de groenten. Wortels in m’n hand, herinneringen in mijn hoofd.
Het is gek wat zoiets met je doet. Ik ben 32, maar opeens voel ik me weer 7. Ik zie het klimrek voor me, waaraan we zoveel pauzes geslingerd hebben. De eindeloze reeks boekjes die we lazen in de klas. De jongens die zo goed konden voetballen. En hard. Toch wel spannend.
Die keer dat m’n voet tussen de spaken van de fiets was gekomen. Niets aan de hand, maar ik greep mijn moment en de volle aandacht van mijn klasgenootjes. De juf gaf me een knipoog en tilde me met stoel en al naar mijn plekje in de kring. Wat voelde ik me groots!
Hoe we ons uitsloofden op het schrijven. Met de tong uit de mond werkten we aan de mooiste letters. De stickers die we verdienden. En het rekenen. Iets met een groen en een blauw boek, rekenkaarten, ik weet het niet meer precies. Het was totaal anders. Moeilijk en saai, maar toch deed je je uiterste best.
De tussendeur naar de andere klas, die weleens open werd gezet als een van de juffen even iets ging stencilen. Het gangetje waar we natte schoenen mochten zetten als we te hard door de plassen hadden gerend. Lara, Diego, Jasmine, Elliot. Liselotte, Hanna, Roos en Rana. Al mijn oude klasgenootjes komen weer voorbij.
En het voorlezen – oh, hoe de juf kon voorlezen. Ademloos luisterden we naar de mooiste verhalen. Ik zie mezelf weer zitten, bij het raam. Turend over het schoolplein, aan het luisteren naar die fijne, vertrouwde stem.
Opeens heb ik spijt. Had ik niet toch iets moeten zeggen? Ik haast me door de winkel, tuur door de gangpaden, kom bij de kassa’s en zie juf Nelly nog net de deur uit lopen. Beteuterd blijf ik staan. Wat een gemiste kans. Net als ik me bedenk dat ik dit de volgende keer anders zal aanpakken, hoor ik vanuit de pindakaashoek een schreeuw: ‘Pappa! Daar is de juf!’
Nog voor ik me kan omdraaien, voel ik twee armen om m’n middel. Lola, inmiddels groep 5, heeft me stevig vast. Ik glimlach. Heel goed. Oude juffen moet je groeten. Altijd.
