Als Anton uit De Luizenmoeder mijn directeur zou zijn, zou ik me ziek melden rond 1 april. Wij hebben op school namelijk een 1 apriltrauma. Het zit zo. Ik heb een collega (ik hoop niet dat hij dit leest) met Anton-trekjes. Ook bij hem is de slappe humor ingebakken, samen met een licht gebrek aan inlevingsvermogen.
Ooit (ik noem geen jaartallen) werd het weer eens 1 april. Mijn collega, ik noem hem even Tonnie, wilde een grootse en meeslepende 1 aprilgrap uithalen. ‘Gewoon de hele toko voor het lapje houden.’ (Zijn woorden.) Tonnie had zijn plan kortgesloten met de conciërge, die er de humor wel van inzag. Het viel niet op dat die twee stopten met praten als iemand het kopieërhok binnenkwam, dat kwartje viel pas later.
Op de betreffende 1 april kwamen wij op school. Nietsvermoedend dronken wij onze noodzakelijke koffie en babbelden wat over lopende zaken. Tot een collega de ruimte binnenstormde en onmiddellijk de directeur aansprak met de woorden, ik citeer: ‘Ben je nu helemaal van de pot gerukt?’ De stilte die toen viel, was pijnlijk. Onze directeur is gelukkig een zeer relaxte en verstandige vrouw, dus zij stond op en liep naar de gang en leidde gelijk de collega met zachte dwang uit de teamkamer. Maar voordat ze de deur dicht wilde doen, hoorden wij haar hardgrondig vloeken. Wat ons allemaal deed opstaan, omdat zij dit zelden tot nooit doet.
We drongen door de deur van de teamkamer naar de gang en door de ramen zagen wij op het plein verschillende personen in witte pakken die het schoolplein aan het afzetten waren met lint. Er stonden twee busjes bij de school geparkeerd met rode letters erop: ASBEST-EXPERTS.
Gezien het tijdstip stroomde het plein steeds voller en voller met ouders en kinderen. Die stonden verbijsterd toe te kijken, net als wij, hoe onze school langzaam ingepakt werd met rood-wit lint. Enkele kinderen, die net als wij al binnen waren, stonden in de deuropening te kijken naar wat er zich afspeelde. Tonnie stootte de directeur aan en zei: ‘Goeie timing, joh!’ Als een briesend paard liep ze op één van de mannen af en begon deze te sommeren onmiddellijk te stoppen. Ze werd genegeerd.
Ondertussen waren er ouders die naar ons stonden te roepen; ze wilden natuurlijk ook weten wat er aan de hand was. Een van de vaders stond achter het lint naar zijn dochter Fiene te roepen, die al binnen was. Fiene keek mij aan: moest ze naar haar vader lopen? Maar haar vader nam zelf al het initiatief: hij stapte over het lint, duwde de man in het witte pak opzij en beende op ons af. Hij greep zijn dochter bij de hand, trok haar mee over het plein, terwijl hij tierde over hoe schandalig dit was en dat hij zijn advocaat ging bellen. Wij zagen steeds meer ouders met bezorgde blikken hun kinderen meetrekken, weg van de school.
De mannen in witte pakken hadden ondertussen een groot wit laken gepakt en spanden dat voor één van de ramen van de lokalen. 1 APRIL stond er met grote rode letters op. Maar de helft van de ouders was al vertrokken met hun kinderen en niemand lachte, behalve Tonnie en de conciërge.
Tonnie heeft officieel een 1 aprilgrapverbod gekregen en we laten ons sinds die dag het liefst alleen nog maar voor de gek houden door de lossevetergrap. Wel hebben we nu rond 1 april een goed verhaal voor nieuwe teamleden. De meesten begrijpen het onderliggende dreigement. Hopen we dan maar.
