Het is de eerste maandag na de kerstvakantie. Ik sta bij de deur, schud handen en wens kinderen en ouders een gelukkig nieuwjaar. Met veel plezier vertellen de kinderen wat ze allemaal gedaan hebben de afgelopen twee weken. Er is gelogeerd bij opa en oma, sommigen zijn naar de bioscoop of naar een indoorspeeltuin geweest en met de feestdagen is er lekker veel gesnoept. Wat zien ze er uitgerust uit, die derdegroepers van me. Ze hebben er zin in. En ik ook.
Om het nieuwe jaar in groep 3 knallend in te luiden, heb ik – een jaarlijkse traditie – kinderchampagne meegenomen. Dat vinden de kinderen maar al te interessant. We gaan snel in de kring zitten waar ik een poging waag de fles te ontkurken. Terwijl ik het ijzerdraadje aan het lospeuteren ben, vraag ik wie er nog goede voornemens heeft. De kinderen kijken me niet-begrijpend aan. Ik parkeer de bubbels op de instructietafel en leg uit wat goede voornemens zijn. Dat het iets is dat je graag (anders) wilt doen, zoals stoppen met roken, meer leuke dingen doen, meer sporten of niet meer roddelen. En dat mensen dit dan aan het begin van het nieuwe jaar gaan proberen.
Olaf steekt meteen zijn vinger op: hij heeft als voornemen meer te gaan tennissen. Jeff belooft zijn moeder elke dag in huis te helpen, waarop Zoë reageert dat zij haar vader beter gaat helpen bij het opruimen van de schuur. Nic oppert goed voor zichzelf te zorgen: hij bedenkt ter plekke dat hij vanaf nu elke avond zijn bord leegeet.
Voor op school hebben de kinderen ook goede voornemens. Zo is een aantal kinderen van plan om supergoed naar de juffen te luisteren. Frederik gaat zijn werkbak vaker opruimen en Lise probeert dit jaar nog stiller te werken. Rayano stelt voor om minder wilde spelletjes in de pauze te doen, Mounia gaat elke dag nog meer lezen en Dave laat weten dat iedereen het voornemen moet hebben om niet meer te jokken of brutaal te doen. Sepp hoopt tot slot dat we er met z’n allen weer zo’n fijn jaar van gaan maken in de klas. Er wordt instemmend geknikt. Op al deze mooie en goede voornemens moet zeker geproost worden.
Ik pak de bubbels er weer bij, schud een beetje en onder het luid gejuich ontkurk ik de fles. Dat de kurk het plafond in vliegt én dat het één grote plakzooi wordt, maakt me niks uit. Vliegensvlug schenk ik de champagne in en vervolgens heffen we het glas.
Op 2018. Op nieuwe rondes en nieuwe kansen. Op een heel nieuw jaar waarin we mogen groeien, bloeien en ons laten verwonderen. Gelukkig nieuwjaar allemaal!
