Loszittende veters, scheetkussens op je stoel én nepdrollen op je bureau. Wat ben ik blij als 1 april in het weekend valt. Kijk, ik vind het geweldig om mijn lieve leerlingen voor de gek te houden. Dat doe ik het liefst het hele jaar door. Maar boontje komt op de een of andere manier altijd om z’n loontje. En de hele dag op mijn hoede zijn; dat is niks voor mij.
Vorig jaar viel grapjesdag op een zaterdag. Dat weerhield mij er niet van om mijn groep 3 eens flink in de maling te nemen. De dag ervoor vertelde ik de klas met een roestvrijstalen gezicht dat we door het geldproject en het bezoek aan het theater flink achterliepen op de planning. En dat ze zich dus de volgende dag op school moesten melden om alles af te maken. Op hun vrije zaterdag nota bene! De ouders die tijdens de inloop aanwezig waren, hadden mijn streek meteen in de gaten en speelden mijn vileine spelletje acuut mee.
Op vierentwintig gezichten kon ik de paniek aflezen. Want voetbalwedstrijden, hockey, feestjes…hoe moest dat nu? Ik meldde dat ik alle sportclubs en feestvarkens al had ingelicht en dat alle kinderen daar later mochten komen. Maar ze moesten eerst op school hun taken afmaken. Wat had ik een lol. De hele ochtend lang.
Toen tegen het einde van de ochtend Anne moest huilen, omdat ze het feest van opa en oma echt niet wilde missen, besloot ik de boel op te biechten. 1 april, kikker in je bil.
Wat had ik groep 3 goed gefopt. ‘Ik geloofde je echt, juf!’ zei Khalid. Ook Michelle vond het een goede grap. Zelfs Anne lachte door haar tranen heen.
Bij het naar huis gaan zei Sem: ‘Wacht maar, juf. We zullen je terugpakken! Op een moment dat je het niet verwacht!’ ‘Kom maar op!’ was mijn strijdlustige antwoord.
De volgende ochtend liep ik nietsvermoedend door de stad. Ik bevond me net op de Oude Gracht toen ik een appje kreeg van mijn groepsmoeder. Twee foto’s van de leerlingen van groep 3 bepakt en bezakt met schooltassen voor een dichte schooldeur met de tekst: ‘Juf? Waar blijf je nou? We moesten toch naar school? We willen echt graag naar school!’
Nu sloeg de paniek bij mij toe. Hadden de kinderen de grap niet begrepen? Hadden ze hun ouders niks verteld? Ik had de grap toch duidelijk uitgelegd? Het zweet brak me uit en voor heel even voelde ik me een erg slechte juf.
Ping. Nog een appje: ‘Hahaha. 1 april, kikker in je bil! Het idee kwam van Sem: even de juf terugpakken!’ En dat was gelukt. Voor mij dus geen grapjesdag meer. Ik heb mijn lesje wel geleerd.
