Het is rumoerig in de klas. Ik hoor gegiechel, gefluister en hier en daar een schaterlach. Dat heb ik misschien een beetje aan mezelf te danken. Want bij de leerdoelen op het planbord staat bij rekenen in grote sierlijke letters: verliefde harten. Tja, als je in groep 3 zit, is dat natuurlijk heel erg spannend.
Voordat we de getallen aanleren die samen een verliefd setje vormen (lees:samen 10 maken), wil ik toch even peilen hoe het staat met de kennis op het gebied van verliefd zijn, verkering en aanverwante zaken. De vingers schieten de lucht in.
Michelle – amper zes jaar oud – is regelmatig ‘fulliefd’. Nu trouwens ook. Op Raf, Kenzo en Douwe. Ze heeft zelfs roze lippenstift voor als er gezoend moet worden. Anna vertelt over haar ouders die elkaar omhelzen en dan kusjes geven. Anne-Fleur windt er ook geen doekjes om: haar vader en moeder gebruiken een tong om te kussen. Gejoel, gejuich en ‘geieuw’ vullen het lokaal. Ik moet lachen en vertel dat het heel normaal is. En dat de kinderen als ze later groot zijn, echt wel gaan zoenen. Freek schudt meteen van ‘nee’ en ook Dirk is er niet voor te porren.
In het speelkwartier vliegen de hartenkreten over het schoolplein Jongenspakkertje heeft sinds vanochtend een romantischere lading gekregen. Ik zie de dames stralen en de heren ietwat moeilijk kijken.
En dan is er Roy uit groep 5. Mijn collega en ik treffen hem aan op een hartverscheurend moment. Zijn klasgenootje Eva heeft hem zojuist gedumpt. Na hem te hebben getroost, verdwijnt hij naar de andere kant van het speelplein, in de hoop zijn liefdesverdriet een plekje te kunnen geven. Als we Eva vervolgens aanhouden envragen waarom zij het hart van Roy heeft gebroken, antwoordt ze zonder blikken of blozen: ‘Zo is het leven nu eenmaal.’
Na de pauze wordt er druk gerekend met de verliefde harten en met onze eigen verliefde harten. We hebben zeventien meisjes en acht jongens in onze klas. Dat betekent dat elke jongen wel met twee meisjes verkering kan nemen. En één jongen zelfs met drie meisjes! De hartenstrijd gaat beginnen en Livia organiseert het wel even. Sam gaat met Eefje en Alyssa, Mijntje en Michelle met Raf en Douwe ‘mag’ wel met haar en Feline. Na tien minuten is iedereen gekoppeld en wordt er hier en daar een planning qua speeltijd gemaakt. Ik zie nog steeds zeventien blije koppies en acht benauwde.
Arme mannen, ze hebben het zwaar tussen al die dames. Maar ze kunnen er maar beter aan wennen, want ja, zo is het leven nu eenmaal.
