‘Wat is ze schattig, juf!’ ‘Drinkt ze goed? En slaapt ze goed?’ ‘Wat is haar lievelingsknuffel?’ ‘Hoe lang is ze?’ ‘Hoeveel poepluiers heeft ze al gehad?’ Het is een mooie dag in oktober en ik ben op school met mijn baby.
De leerlingen van groep 5 staan gebogen over de kinderwagen. Er wordt geduwd en getrokken, want ze willen allemaal mijn pasgeboren dochter bewonderen. Mijn collega stelt voor dat iedereen rustig op de plaats gaat zitten om een vraag te stellen. Ik zal dan aan het eind langs alle groepjes lopen met Roos. Dat is een goed plan en met veel plezier geef ik antwoord op de vragen, de details van de bevalling vakkundig omzeilend. Een aantal leerlingen heeft een cadeautje voor de kleine meid en als ik naar de volgende klas ga, ligt de kinderwagen vol attenties.
Ook in groep 3 krijg ik een warm welkom. Vanaf januari ben ik de juf van dit enthousiaste clubje en hoewel ik de kinderen nog niet goed ken, blijken ze mij wél goed te kennen. Julie heeft voor de gelegenheid flamingo-oorbellen ingedaan en ook Laura toont trots haar haarband met de roze gevederde vogels. Mijn vervangster vraagt mij plaats te nemen in de kring en ook hier willen de leerlingen alles van mij én baby Roos weten. Dave heeft nog een kraamcadeautje en Faas overhandigt mij namens de hele klas een pracht van een knutselwerk. Na een kleine twintig minuten en tientallen knuffels vervolg ik mijn route naar groep 4.
Daar zit mijn oude groepje vol spanning al op mij te wachten. Zodra ik de klas binnenstap, volgt er een oorverdovend gejuich. Wat zijn ze blij om ons te zien! Of het de kraamtranen en hormonen zijn, weet ik niet, maar ik word enigszins emotioneel. Eindelijk ontmoeten deze dames en heren het meisje dat zich al die maanden in mijn buik verscholen hield, terwijl ik ze leerde lezen en rekenen. Ik besef nogmaals hoe bijzonder mijn zwangerschap moet zijn geweest voor hen. Van A tot Z hebben deze lieve leerlingen (én hun ouders) meegeleefd, mij geholpen waar nodig en mij letterlijk door die bloedhitte heen gesleept. Ik nam afscheid van ze aan het eind van het schooljaar en nu zitten ze in groep 4. Ze zijn groter geworden, ietwat ondeugender, wijzer; ze zijn wat veranderd. Maar hun liefde voor baby Roos is onveranderd gebleven.
De juf schuift voor mij een stoel aan in de kring en ook hier word ik verwend met presentjes en knutsels. Lexi heeft een prachtige tekening gemaakt, Sem en Lize verrassen mij met een – hoe toepasselijk – papieren roos vol wensen en Mounia heeft een drinkbeker met de letter ‘R’ gekocht. Ik ben er even stil van. Maar die stilte is niet van lange duur, want ook in deze klas moet ik een hele hoop vragen beantwoorden en omhelzingen incasseren. Als Roos aangeeft dat ze honger heeft, is het tijd om te gaan.
Een ochtend vol liefde en warmte. Dat is nog eens een fijn welkom. Deze juf heeft weer zin om te beginnen!
