De dagen worden korter, de zonnige dagen zijn voorbij en de Halloweenversiering ligt overal in de schappen. Je weet wat dat betekent: Halloween is in aantocht! Terwijl de ene student als een stille geest mijn les over Prinsjesdag volgt, voelt het alsof de andere student mijn energie opslurpt met zijn storende gedrag. Ik corrigeer hem – Prinsjesdag is ook best taai, bedenk ik me. En tijdens het lesgeven komt die gedachte weer omhoog: voor ons mbo-docenten is het toch eigenlijk altijd een beetje Halloween?
Eerlijk is eerlijk, af en toe droom ik dat ik de controle over mijn klas compleet kwijtraak. In mijn nachtmerrie is het lokaal een spookhuis vol chaos: studenten die overal heen vliegen, niemand luistert, geen enkele aandacht voor de stof – pure horror. En ik? Bevroren. Ik kan niks. Het is zo’n angst waar veel (jonge) docenten mee worstelen. Het lijk ook wel een taboe om hierover te praten. Gelukkig weet ik, als ik wakker schrik, dat het meestal maar een droom is… maar soms voelt het verdacht echt aan!
Voor ons mbo-docenten is het toch eigenlijk altijd een beetje Halloween?
Het onderwijs, ja, dat lijkt soms net een horrorfilm. Altijd die ene student die zonder waarschuwing ineens verdwijnt. Waar is-ie gebleven? Geen idee. En dan die andere student, die zelfs wekenlang onvindbaar was, en ineens weer opduikt alsof er niets gebeurd is. En dan zijn er nog de energievampiers, die elke druppel uit je zuigen. Of die stille geesten achter in de klas, die je lessen volgen zonder ook maar een woord te zeggen. Toch, midden in dat gekkenhuis, ben ik gek op het mbo.
Gelukkig gaat het in het mbo vooral om het opbouwen van een band met onze studenten. Dat klinkt misschien als een open deur, maar die deur is soms verrassend lastig open te krijgen. De pedagogische klik, die verbinding – dát is wat het verschil maakt. Want achter die lege blikken, het gezucht als het een pittige dag is voor studenten, of het eeuwige afdwalen, zitten studenten die – net als wij – hun eigen weg proberen te vinden.
Het opbouwen van zo’n band voelt een beetje als snoep uitdelen met Halloween. Je weet nooit precies wat je terugkrijgt. Soms krijg je een ‘trick’, een grap of een brutale opmerking. Maar vaak genoeg krijg je een onverwachte ‘treat’: een moment van waardering, een bedankje. Die momenten, dat zijn de snoepjes van ons vak. En ja, af en toe misbruiken ze het vertrouwen, maar ach, dat hoort erbij.
Die momenten, dat zijn de snoepjes van ons vak.
Laatst had ik zo’n stille student, zo eentje die nooit wat zegt. Op de gang heb ik met haar over van alles en nog wat gepraat. Ik kwam erachter dat ze van Koreaans popmuziek houdt. Het is grappig: als je echt luistert, zelfs naar de stilste ‘geesten’ of de luidruchtigste ‘vampieren’, zie je iets veranderen. Het is alsof ze opeens uit hun spookkostuum kruipen. Uiteindelijk willen onze mbo-studenten, net als wij, vooral gezien worden. En die momenten – wanneer een student eindelijk zijn stem laat horen of begrijpt waarom die opdracht zo belangrijk is – dát is waar ik het voor doe. Die momenten zijn schaars, maar betekenen veel.
Dus ja, eigenlijk is elke dag een beetje Halloween. We maken elke dag ‘trick or treat’ mee. En wie weet welke verrassingen of streken we morgen weer tegenkomen. Happy Halloween!
Ryan Smulders werkt als docent maatschappijleer in het mbo. ‘Het mbo heeft mijn hart gestolen! Als ‘gen-z’ leraar geef ik les én ben ik onderdeel van dezelfde generatie die in onze klaslokalen te vinden is, generatie Z. In mijn columns neem ik je graag mee in thema’s rondom generatie-denken, mijn ervaringen als jonge docent en de invloed van actualiteit op ons werk.’
