Twee grote ogen kijken me aan via het scherm van mijn laptop. Daar zit ze. Lena. Net vier, net op school, en nu toch noodgedwongen thuis. De school is gesloten, maar het onderwijs gaat door. Onze kleuters hebben werkjes meegekregen om met hun ouders te kunnen doen, maar vandaag gaat het daar even niet om. Vandaag gaan we gewoon even kletsen. Videobellen.
Terwijl we wachten op drie klasgenootjes, probeer ik het ijs alvast te breken. Maar nee – Lena vindt het maar spannend en zegt geen woord. Ik krijg slechts een voorzichtig knikje op mijn vraag of ze het ook zo gek vindt allemaal. Dan verschijnt er een moeder in beeld, baby op de arm. ‘Hé lieverd, je moet wel iets zeggen. De juf heeft het tegen jóu.’ Verontschuldigend kijkt ze richting de camera: ‘Sorry, Lena heeft een moeilijke dag.’ Ik glimlach. Het geeft niet. Het is ook raar en moeilijk en spannend.
Er plopt een nieuw beeld op in mijn scherm. Jacky. Haren wild om haar gezicht, hagelslag op de wang en een nieuwsgierig broertje aan haar zijde. Pling. Nog een kleuter: Otis, vanuit de statige bureaustoel van zijn vader. Vrijwel tegelijk belt ook Rosa in, haar ogen samengeknepen tegen de felle zon. Ze zit buiten, met een stapel knutselwerkjes op schoot.
We zijn compleet. Ik heet iedereen welkom en vraag hoe het gaat. Ik vraag nog een keer hoe het gaat. En nog eens. Lena staart nog steeds, Jacky heeft net weer een hap hagelslag genomen, Otis heeft ontdekt dat de bureaustoel kan draaien en Rosa bewondert haar eigen kunstwerkjes alsof ze deze voor het eerst ziet. Ahum. Hallo?
Ik besluit een verhaaltje voor te lezen, dan kan iedereen even lekker ongedwongen luisteren. Ongedwongen. Juist. Terwijl Jip en Janneke een jong eendje vinden en zich afvragen wat ze moeten doen, wordt er in onze videomeeting om nieuwe boterhammen gevraagd, giebelt er een zusje dat ook graag ‘televisie wil kijken’ en glijdt er ergens een laptop van schoot. Ik vraag me hardop af of ik wel door moet gaan, maar besluit dat toch te doen – al is het alleen maar voor de vader van Otis die er inmiddels bij is komen zitten en als enige aandachtig lijkt te luisteren. De rest van het gesprek verloopt chaotisch. Er worden tekeningen tegen de camera geduwd (ah, prachtig, ja), verhalen verteld over zitzakken en jarige buurjongens, er wordt een kat omhoog getild (‘Kijk juf, dit is Minoes!’) en Lena is inmiddels zo onderuit gezakt dat alleen haar blonde kruin nog te zien is. Toch is het hartverwarmend om iedereen weer even te zien, vanuit hun eigen, veilige huis. Kwalitatieve onderwijstijd? Mwoah. Waardevol? Absoluut!
Na een kwartier is het tijd om afscheid te nemen. Het volgende groepje kinderen staat in de wacht om te bellen met hun juf. Ik zwaai het viertal gedag (hele gezinnen zwaaien terug) en wacht tot iedereen het scherm heeft weggeklikt. Lena aarzelt. Ze schuift wat dichter naar de camera. ‘Juf?’ zegt ze verlegen, ‘ik mis je. Ik hoop dat we snel weer naar school mogen.’ Dan zwaait ze nog een keer en verdwijnt ook haar scherm. Ik blijf achter met een brok in mijn keel.
Dag lieve, lieve kleuters. Tot gauw!
