We lopen op de groenteafdeling van de supermarkt om de hoek en zijn op zoek naar de bananen, als Nathan ineens stilstaat en zegt: ‘Ik denk dat dit een litteken wordt.’ Hij wijst naar zijn knie. Die knie waar hij steeds op valt. Niet vreemd, omdat hij nog steeds niet ontdekt heeft dat het misschien niet zo’n geniaal idee is om tijdens het voetballen op het verharde schoolplein als keeper te duiken. Elke week ligt hij minimaal een keer open. Ik kijk. Er zit een streepje lichte verdikte huid op zijn knie. Inderdaad, ik denk het ook.
Spontaan besluiten de jongens hun benen én mijn benen te checken op littekens. Tussen de appels en tomaten wijzen ze naar mijn scheenbeen. ‘Mama jij hebt ook littekens!’, galmt het door de supermarkt. Ik wrijf over mijn scheenbeen. Een witte groef in mijn huid herinnert mij aan de keer dat ik mijn van trapper schoot en met mijn scheenbeen langs een scherp stukje kunststof roetsjte. Misschien was dat nog niet zo erg geweest, als ik daarna het korstje er niet vanaf gepulkt had. Ik leg uit waardoor het komt en dat ze dus moeten proberen van hun korstjes af te blijven omdat je anders littekens krijgt.
Ze zijn stil. Ik denk omdat we uitgepraat zijn en ze mijn ‘lesje’ begrepen hebben. Maar het kan ook zijn omdat we inmiddels voor het koelvak staan en ze een toetje mogen uitzoeken.
Misschien is dat wel wat ik het meeste mis aan het onderwijs.
Als we later van de supermarkt naar huis lopen, blijkt dat Nathan nog even lekker doorkauwt op dit onderwerp. ‘Mama, waarom vinden mensen littekens eigenlijk erg?’ ‘Tja, ehm. Nou, ik denk omdat mensen van een glad huidje houden en niet van butsen.’ ‘Oh,’ reageert hij nadenkend, ‘nou, voor mij is het niet lelijk, ik vind een litteken een souvenir.’
Ik glimlach. Hoe mooi is dat? Wat als je niet alleen de krassen op je huid zo zou bekijken, maar ook die figuurlijke krassen die je als mens in het leven oploopt? Ik kan je garanderen dat ik dan een mooie verzameling souvenirs heb; stukgelopen vriendschappen en relaties, mislukt werk, confrontaties met mijn eigen beperkingen en de pijnlijke momenten waarop mijn verwachtingen van anderen te hoog bleken. Mijn kinderen laten me er anders naar kijken.
Misschien is dat wel wat ik het meeste mis aan het onderwijs. Dat leren wederkerig is. Ik mis niet alleen hoeveel ik áán de kinderen kon leren, maar juist hoeveel ik ván hen leerde. Hun kijk op de wereld en de vragen die ze durven te stellen zijn zo waardevol! Gelukkig heb ik twee fantastische zoons, die mij genoeg aan het denken zetten. Op deze gedachte van Nathan, kauw ik zelf nog even door.
Corine is journalist en stond 15 jaar geleden voor de klas. Nu ze zelf twee zoons – Nathan en Levi – heeft, bekijkt ze het onderwijs van een heel andere kant. Ze is dol op schrijven, de creativiteit van haar kinderen, frambozen, het strand en het keihard meezingen met liedjes in de auto.
Uit respect voor de privacy van haar kinderen zijn de namen aangepast.
