‘Ah nee… juf… Dit meen je niet! We zijn geen baby’s meer, maar groep 8 hoor!’
Een aantal leerlingen maakt er bepaald geen geheim van dat ze niet zitten te wachten op het voorleesboek dat ik tevoorschijn haal: De Heksen van Roald Dahl. Het is één van mijn lievelingsboeken. En dat steek ik op mijn beurt dan weer niet onder stoelen of banken.
Ik kap het protest af, zeg dat ze er geen zin in mogen hebben, maar dat ik nu wel verwacht dat het stil is. Die weerstand hoort erbij. Ik ben de invaljuf, dus ik zit nog in de testfase. Wie is deze juf? Hoe veilig is ze? Sommigen gaan er met gestrekt been in.
Buiten is de lucht donker. De regen zwiept tegen de ramen terwijl ik het boek opendoe. Ik kijk de klas in. Een stel kinderen gaat er eens goed voor zitten. Anderen moeten het eerst nog maar eens zien. Ik begin met lezen en besluit flink wat leesmeters te maken, zodat we meteen lekker in het verhaal zitten.
Hoewel de spanning in het verhaal oploopt, is er een weldadige rust over de klas neergedaald. De sfeer zit er goed in. Als ik tijdens het lezen de klas in kijk, is de betrokkenheid en de opwinding van de gezichten af te lezen. Er wordt ademloos geluisterd. We worden met z’n allen steeds meer gepakt door het verhaal. Zelfs de leerlingen die flink tegensputterden, laten hun weerstand varen en worden opgeslokt. De onophoudelijke twijfel tussen fantasie en werkelijkheid. En met elk woord lijkt de huivering groter te worden.
Zo nu en dan stop ik even, stel vragen en laat ik ruimte voor dat wat het verhaal bij de kinderen oproept. De prachtige gesprekken die zo’n verhaal losmaken, zijn zo waardevol. De doordachte vragen aan mij en aan elkaar. Een grappige anekdote van dat schuchtere meisje. De jongen die glashelder dat lastige woord uitlegt.
Ik lees verder hoe de meesterlijke Dahl de kinderen waarschuwt voor het feit dat heksen zich voordoen als heel gewone, aardige mevrouwen. Heksen zijn overal, zo schrijft hij. Vermomd met een jeukende pruik en onopvallend inktblauw speeksel. Ongemerkt kunnen ze zomaar in je buurt zijn. En wanneer de schrijver de suggestie doet dat de juf die je dit verhaal nu voorleest, ook weleens een heks zou kunnen zijn, kijk ik zwijgend de klas in.
Het is stil. Er gaan wat blikken over en weer. Twee meiden fluisteren achter hun hand met elkaar. Gegiechel dat ik negeer. Kinderen die me wat onderzoekend aankijken. Of verbeeld ik me dat?
Als ik het boek dichtdoe, klinkt er een klassikale zucht: ‘Aaaah… juf… nog één bladzijde!’ Ik zwicht niet. We gaan verder met rekenen en daarna een spellingsles. De goede sfeer blijft de hele dag hangen. Als het tijd is om naar huis te gaan, blijft een van de jongens een beetje dralen. Ik spoor hem aan om te gaan en grap dat de dag toch best door te komen was met die nieuwe juf. ‘Hé maar serieus, juf. Ik dacht dat je net zo’n heks was als de invaller op mijn vorige school, maar je valt best mee. En dat boek is ook wel tof.’ Ik krab even op mijn hoofd, geef de knul lachend een knipoog en wens hem een fijne middag. Op naar morgen. Deze juf gaat er met groep 8 een magisch mooie tijd van maken!
