Daar zit ik dan. Weer op school, in mijn klas. Mijn groep 8’ers om me heen. Nou ja, op anderhalve meter afstand dan.
Handgel en handen wassen zijn inmiddels gewoon, de indringende geur van het schoonmaakmiddel ruiken we niet meer. Ik kijk de klas in. De kinderen werken hard aan hun rekenwerk, overleggen af en toe. Ze gedijen weer goed in de rust en structuur van een normale schooldag. De laatste weken van een heel bizar schooljaar zijn ingegaan.
Ik denk terug aan die zondagavond in maart. De televisie in de keuken staat aan. Die tv staat haast nooit aan, alleen als er iets bijzonders is, zoals op Koningsdag of tijdens de Olympische Spelen. En nu dus, in coronatijd. De minister-president vertelt dat de scholen dichtgaan om de verspreiding van het virus te vertragen. Mijn vak krijgt ineens een heel nieuw karakter. Afstandsonderwijs, lespakketten op papier en digitale opdrachten. Op afstand contact houden.
In de tijd die volgt, bel en videobel ik mijn leerlingen. Gewoon even voor een praatje. Hoewel deze vorm van contact onwennig voelt, ontstaan er mooie gesprekken.
‘Hé juf, met mij. Hier alles oké, hoor. Met jou ook? Voor het eerst vind ik het wel echt rot dat ik niet naar school kan. Dat is best een compliment, hè?’ Poeh. En of dat een compliment is. Ik slik.
Ik bel de leerling die me in de klas altijd helpt met alle digitale vraagstukken. Ik vertel lachend en best trots dat het me met moeite nu zelf gelukt is zaken op te lossen. Hij begint te lachen en zegt: ‘Ik geloof er niks van, juf. Je hebt vast je man om hulp gevraagd!’ Ik lach. Mooi dit. Ik ken ze. Zij kennen mij.
Een volgend belmoment. Nadat ze honderduit kletste over paarden en die lastige sommen is het ineens even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Juf, denk jij dat we elkaar dit schooljaar nog gewoon op school in het echt zien?’ Baf. Raak. Die komt binnen. Ik gun het mijn groep 8 zo dat dit schooljaar, hun laatste jaar van vaak een roerige basisschooltijd, niet als een nachtkaars uitgaat.
En dan die avond half mei. De gelegenheidstelevisie staat weer aan. Ik hoor en zie hoe de minister-president vertelt dat de scholen weer volledig opengaan. Het einde van een tijdperk. We zien elkaar weer gewoon op school. In het echt. De belletjes zijn niet meer nodig. De bijzondere telefoongesprekken sla ik op als een prachtige, waardevolle herinnering. Op naar de laatste weken. Mijn groep 8 en ik bereiden ons voor op het afscheid. Met coronabeperkingen in ons achterhoofd, op zoek naar wat wel kan. Op naar nóg een prachtige, waardevolle herinnering aan dit schooljaar!
