Dinsdagochtend tien voor half negen. Groep 7. Een voor een druppelen de 36 leerlingen binnen. Vrolijk en druk kletsend. Druk is ook het programma voor vandaag. Efficiëntie is daarom belangrijk in deze groep met zoveel gezellige leerlingen. Vandaag is mijn doel de lesdoelen te behalen, maar ook zeker ze sociaal weer een stukje te laten groeien. Weer een beetje beter mens te laten worden. En samen één hechte groep te vormen. We zijn al zo goed op weg!
En dan, in één moment, valt de efficiëntie weg. Een van de meiden stapt de klas binnen met iets grijs en lelijks in haar handen. Ze begint meteen vol passie te vertellen. Ze heeft het gevonden langs de kant van de weg. Toen ze het oppakte leefde het nog, maar zojuist heeft het zijn laatste adem uitgeblazen in haar handen. Henk de vogel…
‘Wat voor soort vogel, juf?’
‘Al sla je me dood.’
(‘Juf, dat is geen leuk grapje. Niet spotten met de dood!’)
En nu wil ze hem begraven. Twee vriendinnen vallen haar bij. En dus staan ze met z’n vijven Henk te begraven met een kleuterschep naast het schoolplein.
Ik twijfel even… Dit kost tijd en we hebben zoveel te doen vandaag. Maar goed, doelen worden toch niet gehaald als ze met hun hoofd bij Henk de dode vogel zitten.
Voor even heb ik de illusie dat het onderwerp afgesloten is.
‘Zand erover!’
(‘Weer zo’n flauwe grap, juf. Niet echt respectvol, hè?!’)
Illusie dus.
Henk leeft de hele dag voort in gesprekken en tekeningen. En dan komt de vraag of ze een echt afscheid, een begrafenis, voor hem mogen organiseren. Weer die twijfel… En mijn lesprogramma dan? Maar goed, mijn doel was ook om ze sociaal weer een stukje te laten groeien. ‘Oké, ga jullie gang. Na de pauze blijven we iets langer buiten voor de begrafenis.’ Opluchting en dankbaarheid.
En wat ze dan laten zien, raakt me. Twee derde van de klas wil erbij zijn en een aantal wil ook echt wat bijdragen. Er worden tekeningen gemaakt en hele mooie woorden geschreven. Zoveel wijsheid uit deze jonge kinderen! We zijn toch al een stukje verder op de sociale ladder dan ik dacht. Ik moet hier geen betere mensen van maken. Dit zijn mooie mensen!
De kinderen die er niet bij willen zijn, mogen binnen vast gaan eten en naar het Jeugdjournaal kijken. En ook daar geen onvertogen woord over. Want ja, er zijn ook nog elfjarigen die niks hebben met dode vogels genaamd Henk. Dat Henk bij de kinderen van groep 3 ondertussen is uitgegroeid tot een hert, verbaast me eigenlijk ook niet.
Aan het eind van de dag evalueer ik met de kinderen. We hebben ons hele programma af kunnen werken, lesinhoudelijke doelen behaald en we hebben een begrafenis gehad. Van Henk, de dode vogel.
‘Jongens, het was een heerlijke dag vandaag. Ik heb genoten.’
‘Hoe kan dat nou, juf, we hebben net Henk begraven! Een beetje respect graag!’
