‘Gaan we echt knippen en plakken, juf?’ Ray trekt een vies gezicht. ‘Ja,’ antwoord ik iets te enthousiast, ‘we gaan lekker knippen, plakken en ook nog eens kleuren. Met krijt.’
‘Hallo juf, we zijn groep 8, hoor,’ protesteert Megan. ‘Klopt als een bus, maar jullie creatieve skills kunnen wel een opfrisbeurt gebruiken.’
‘Dat kun je niet zomaar zeggen, hoor!’ roept Thom. ‘Oh jawel,’ zeg ik en ik sommeer de klassendienst de lijm, het papier, de wasco en de scharen uit te delen. Zuchtend en kreunend ruimt groep 8 hun taakwerk op. De motivatie is ver te zoeken.
Het is elke creatieve les hetzelfde. Gemopper, gemekker, gezanik en gezeur. En net als het liedje uit Kinderen voor Kinderen krijg ik daar onmiddellijk een ochtendhumeur van, zelfs als het middag is. Gaan we tekenen? Saai. Staat er knutselen op de planning? Geen zin. Lesje vouwen? Dat is voor kleuters!
Maar nu weet ik hoe het komt: het gros van de klas is gewoon niet goed met verf, hout en aanverwante knutselmaterialen. Daar gaat deze juf dus wat aan doen. We beginnen met het knippen van een boom. Maar ja, hoe doe je dat? Ella, Fien, Nico en Lot zijn de enigen die aan de slag gaan zonder verdere uitleg. Vierentwintig andere kinderen staren mij schaapachtig aan. Stap voor stap leg ik uit hoe ze dit kunnen doen. Het kost me bloed, zweet en tranen. Vooral als blijkt dat ik zo’n tien achtstegroepers een lesje Hoe houd ik een schaar vast? moet geven. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Dat laatste is aannemelijker als ik zie dat het plakken van de boom op papier ook hogere wiskunde blijkt.
Ik voel me net een jurylid van Holland’s got knutseltalent wanneer ik de ene na de andere leerling terugstuur. Er is nog veel wit, ik mis bepaald kleurgebruik of een techniek, de knutsel zit onder de lijmresten en ga zo maar door. Om moedeloos van te worden. Maar ik geef niet op en zet door.
De weken verstrijken en het gaat letterlijk én figuurlijk beter met de handvaardigheid van mijn lieve leerlingen; oefening baart immers kunst. De creaties zien er veel aantrekkelijker uit en er wordt op alle fronten vooruitgang geboekt. Ook realiseer ik me dat ik al een tijdje geen splinters (ijslollystokjes) meer heb hoeven verwijderen of pleisters (papercuts) heb hoeven plakken. Maar het allerbelangrijkste is dat groep 8 steeds meer lol in deze lessen krijgt.
Van alle knutselwerken en tekeningen maak ik daarom foto’s die ik vervolgens met de ouders en via de socials deel. De reacties zijn lovend en groep 8 is beretrots. ‘Weet je juf, dat geknutsel is toch best wel leuk,’ hoor ik van alle kanten. Creatieve missie geslaagd.
