‘Juf? Ik kan niet meedoen met de gym. Mijn moeder is mijn gymtas vergeten.’
Het begint goed, zo vlak na het weekend. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik naar Rik, wiens moeder op dat moment zijn jas aan het haakje hangt en zijn eten en drinken in de daarvoor bestemde bakken stopt. Over twee maanden is het vakantie en dan wordt dit heerschap geacht om naar groep 6 te gaan. ‘Hoezo, heeft je móeder jóuw gymtas vergeten? Moet jij daar niet zelf aan denken?’
Moeder komt snel tussenbeide en begint een verhaal over de algehele ochtendhectiek. Ik knik begripvol, maar benadruk dat kinderen van deze leeftijd toch echt verantwoordelijk voor hun eigen zaakjes dienen te worden. Een aantal andere ouders hoort mij op ietwat belerende toon spreken en duwt snel jassen, tassen en andere schoolspullen in de handen van hun kroost. Met enig leedvermaak (sorry) kijk ik hoe een handjevol leerlingen zich probeert te redden op de gang. Helemaal zelf. Zonder enige hulp. Hoe krijg ik mijn drinkbeker in de bak als ik mijn huiswerk nog aan de juf moet geven? En waar laat ik mijn jas, als ik ook nog mijn gymtas moet ophangen? Zelf nadenken en dan ook nog zelf uitvoeren. Het lijkt wel hogere wiskunde.
In welke groep ik ook lesgeef, het is altijd hetzelfde liedje. Een groot deel van de kinderen in de klas is vrij zelfstandig of hard op weg dat te worden, maar er blijft altijd een clubje over dat het nog heerlijk vindt onder moeders vleugels.
Een van mijn collega’s verkondigt regelmatig: ‘Hoe moet dat dan als ze later gaan solliciteren? Nemen ze dan ook hun moeder mee?’ Daarmee heeft ze wel een punt. Dus leren we de kinderen op school – naast spelling, taal, rekenen, Kanjertraining, zaakvakken, expressie en lezen – ook enige mate van zelfstandigheid. We werken met een weekplanning, een timetimer, een flamingostoplicht en een ‘eerst-nadenken-dan-pas-doen’-kip. Tja, mijn duo en ik zijn nu eenmaal dol op bepaalde soorten gevogelte. Uiteraard gebeurt dit alles met in het achterhoofd dat alle kinderen in hun eigen tempo leren en dat het dus even kan duren voordat ze bij de Z van Zelfstandigheid zijn beland.
Overdreven op mijn horloge kijkend moedig ik de laatste kinderen aan heel hard op te schieten.
Zelfstandigheid in combinatie met snelheid is blijkbaar een verhaal apart. ‘Ja maar, juf! We zijn niet allemaal zo zelfstandig als jij, hoor!’ reageert Janneke verontwaardigd. Ze glipt als allerlaatste het lokaal in en deelt dan ook maar meteen mee dat haar vader vergeten is de plaatjes voor haar werkstuk te printen.
Sommige kinderen zullen later hun ouders wel mee móeten nemen naar een sollicitatie. En daar kan ik me maar beter bij neerleggen.
