Als mijn kinderen leren schelden, dan komt dat door mij. Elke keer als ik mijn auto in een veel te klein parkeerplekje probeer te proppen, gaat het goed mis. Hoe harder ik door de piepjes van de parkeersensor heenga, hoe extremer mijn verbale uitspattingen. Mijn kinderen weten het intussen. Ze houden hun adem in en verroeren zich niet.
Corine is journalist en schrijft onder meer voor Juf & Meester. Ze stond 15 jaar geleden voor de klas. Nu ze zelf twee zoons heeft (Nathan en Levi), bekijkt ze het onderwijs van een hele andere kant. Ze is dol op schrijven, het interviewen van leerkrachten, de creativiteit van haar kinderen, frambozen, het strand en het keihard meezingen met liedjes in de auto. Uit respect voor de privacy van haar kinderen passen we de namen aan.
Het opgeheven vingertje
Als ik iets heb geleerd sinds de geboorte van mijn kinderen, dan is dit het: de kracht van het voorbeeld. Van een verkeerd voorbeeld, oei, maar ook van goede voorbeelden. En dat dát veel beter werkt dan een opgeheven vingertje. Het is wel logisch ook. Een vingertje wijst je op je fouten, op iets dat je eigenlijk zou móeten doen. Het stuurt je vervolgens met een kluitje het riet in. Want ja: hoe dan? Een inspirerend voorbeeld wijst je op je mogelijkheden. Zo’n persoon laat zien wat het kan opleveren. Iemand die meteen praktische handvatten geeft: kijk, zo kun je het doen!
Groen voortuintje
Hoewel ik het belerende toontje vaker gebruik dan me lief is, was ik laatst zomaar zelf een inspirerend voorbeeld. We wonen in een kleine straat met rijtjeshuizen waar iedereen zijn auto in de voortuin parkeert. Het enige groen was het strookje buxussen in mijn voortuin, totdat de buxusmot het opknabbelde … en kaal achterliet. Daarop besloot ik dit voortuintje om te toveren in een bijen- en vlindervriendelijk mini-paradijsje. Met enige trots bewonderde ik een half jaar later het resultaat: bzzzz.
Op dat moment organiseerde Nathan een burenfeestje. Zijn initiatief, dat ik natuurlijk graag sponsorde. Onze overburen spraken elkaar tijdens de door Nathan opgezette sjoelcompetitie. Vanaf een afstandje volgde ik hun gesprek. Ze hadden genoten van de mini-metamorfose en maakten plannen om samen een strook stenen uit hun gezamenlijke voortuin te slopen.
Inspireren
Zo makkelijk kan het dus zijn. Anderen inspireren. Had ik dat maar eerder geweten. Want één van de redenen waarom ik ben gaan schrijven, is omdat ik stiekem graag mensen inspireer. Door mooie initiatieven in de media te delen. Door positieve mensen een podium te geven. Door fantastische leerkrachten te interviewen. Nu realiseer ik me ineens dat ik daar het onderwijs niet voor had hoeven verlaten. Mijn publiek stond al die tijd voor me, ik zag het niet. Ik staarde me blind op de leerdoelen en de waan van de dag. Als ik had kunnen ontspannen, dan had ikzelf een inspirerend voorbeeld voor tientallen kinderen kunnen zijn. En ik had enorm veel inspirerende mensen mijn klas in kunnen halen. Wat een kansen heb ik gemist!
Kettingreactie
Terwijl ik dit typ, kijk ik door mijn keukenraam. Ik geniet van het uitzicht op het voortuintje dat de overburen inmiddels hebben aangelegd. Op de gevel rust een vlinder. Er ontstaat een kettingreactie: de buurman van drie huizen verderop haalt – as we speak – een paar stoeptegels uit zijn tuin.
PS: Over kettingreactie gesproken … Levi komt net tierend binnen met in zijn kielzog een vriendje. Ik geloof dat het tijd wordt om er toch iets aan te gaan doen. Weet iemand een goede cursus ‘mindful inparkeren’?
