Toen ik merkte dat ik informatie misliep, ben ik toch maar lid geworden van Facebook. Ik ontdekte daar inderdaad een schat aan interessante verhalen, informatie en tips over de dagelijkse gang van zaken op scholen. Leerkrachten uit België en Nederland delen de meest uiteenlopende informatie met elkaar. Ik werd lid van enkele Facebookgroepen die specifiek gericht zijn op leerkrachten.
Scrollend door die groepen zag ik er waarschijnlijk uit als een stripfiguur met uitpuilende ogen van verbazing: wat zijn er veel leerkrachten lid en wat wordt er actief meegedacht!
Een willekeurig voorbeeld: iemand vroeg om een tof voorleesboek voor groep 5 en vertelde erbij dat er kinderen in haar groep zitten die sommige verhalen echt nog heel spannend vinden, zoals Dolfje Weerwolfje. Die leerkracht kreeg 84 reacties! Natuurlijk was niet alles bruikbaar en degenen die schreven: ‘Dolfje Weerwolfje is helemaal niet spannend!’ heeft ze hopelijk genegeerd, maar ik denk dat ze voor tien jaar haar lijstje voorleesboeken klaar had.
Uur na uur verdween toen ik eenmaal lid was van die groepen. Ik ontdekte zelfs een onderwijsmarktplaats.
Je voelt ’m vast al aankomen: ik durfde ook wel een poging te wagen. Ik vroeg me al heel lang af hoe collega’s op andere scholen het wisselen van groepjes aanpakken. Ik wissel na iedere vakantie en probeer dan zoveel mogelijk rekening te houden met de wensen van de kinderen en maak – in mijn ogen – verstandige combinaties. Dus die vraag stelde ik op Facebook. Niet een heel gekke vraag, dacht ik. Maar dat bleek een inschattingsfout. Ik kreeg zoveel reacties (274!) dat ik er bijna een wetenschappelijk kwantitatief onderzoek van zou kunnen maken, met als conclusie dat er net zoveel voorstanders als tegenstanders van groepjes zijn. Maar wat een bijzondere reacties zaten ertussen:
‘Wat achterlijk dat je ze na iedere vakantie laat wisselen, dat slaat toch nergens op?’
‘De leerkracht bepaalt, niet de kinderen.’
‘In vaste groepjes werken is echt niet meer van deze tijd, onder welke steen lig jij?’
Door de negatieve en ongenuanceerde reacties zag ik bijna niet meer dat er ook heel goede tips tussen zaten. Ik voelde me zelfs persoonlijk aangesproken. Maar het zorgelijkst vond ik het dat leerkrachten zich zo uiten op Facebook. Wat betekent dat in de praktijk voor de klas?
Toen ik mijn verhaal deed bij een collega, zei ze: ‘Joh, maak je niet zo druk. Het is maar Facebook. Dat moet je niet zo serieus nemen.’
Dat zette mij aan het denken. Dus ik moet de positieve reacties eruit vissen en de negatieve negeren. Als ik dat in de klas ook doe, krijgen we een heel aparte situatie…
Dus Facebook shmacebook. Weg ermee. Ik stap de volgende keer wel op m’n fiets en vraag de school in het dorp hiernaast hoe ze iets aanpakken. Krijg ik er waarschijnlijk ook nog een bak koffie bij.
