Al maanden zijn we bezig met de voorbereidingen. Onze school bestaat 50 jaar en ik zit in de jubileumcommissie. Vooral de laatste weken was ik ondergedompeld in vergaderingen, besprekingen en afspraken. Er moest nog zoveel gebeuren! Knopen hakken, keuzes maken en geld regelen.
Het leukste aan feestjes vind ik zelf altijd de verrassingen. Je laat een klein beetje los en dan volgen de speculaties. Door ouders, collega’s én kinderen. De gekste dingen bedenken ze. De kunst is natuurlijk om ze niet teleurgesteld te laten zijn. De verrassing moet écht goed zijn, iets waar ze het nog lang over zullen hebben.
Het belooft een fantastische dag te worden. ’s Morgens breekt het zonnetje al door en valt de voorspelling van de buienradar compleet in het water. Geen druppel regen valt er die dag. Tenminste, niet op ons schoolplein.
De eerste verrassing is de opening op het plein door een oud-leerling die in de finale zit van The Voice of Holland. Zelfs collega’s staan met open mond te kijken. Het schoollied klinkt beter dan het ooit heeft geklonken en zal klinken.
De fotograaf klimt op het dak en maakt een fantastische groepsfoto van het hele plein. Ook brengt hij een drone mee, die het optreden live filmt en direct afspeelt op een groot scherm dat ook op het plein staat.
De dag verloopt soepeltjes, het draaiboek klopt. Natuurlijk valt er een kind een gat in zijn hoofd en komen twee hulpouders niet opdagen. Maar ach, een kniesoor die daar op let. De kinderen spelen naar hartenlust, doen een fotospeurtocht en knutselen wat af. De sfeer is geweldig.
Na de lunch (gezonde broodjes met komkommers en cherrytomaatjes) gaan we naar het plaatselijke theater. Daar spelen ouders en leerkrachten voor de kinderen een hilarisch toneelstuk over de historie van de school. Over vroeger, nu en in de toekomst. Na afloop is er limonade en in een lange optocht gaat iedereen weer naar het schoolplein. Daar staat een grote frietkar klaar. Frietjes voor iedereen! Je zou de kinderen moeten zien, bij sommigen duurt het zeker tien seconden voordat ze begrijpen dat ze gewoon… midden op de dag… frietjes mogen eten. Op school! Het gejuich klinkt mij als muziek in de oren.
Het feest deint nog wat na en aan het eind van de middag zitten we met collega’s na te genieten. Tevreden gaan we naar huis, het weekend in het vooruitzicht.
Maandagmorgen komt de directeur de klas in. Met een brief.
‘Een bedankje van een ouder voor ’t leuke feest?’, grap ik. Hij kijkt niet blij, dus pak ik de brief maar aan.
Handgeschreven, ik ben onder de indruk. Het bedankje blijkt een klacht. Hoe wij als school het in ons hoofd halen om, in deze tijd van overgewicht en ongezonde gewoontes, friet te serveren?
Het is een officiële klacht waarin excuses geëist worden, maar ook een belofte wordt afgedwongen om zoiets nooit meer te doen.
De klacht blijft niet binnen ons team en het lukt de directeur niet om deze ouder gerust te stellen. De klacht gaat het plein op en neemt een vlucht in social media. Een groot deel van onze gemeente blijkt er een mening over te hebben.
Wij staan sinds een week te boek als die school die het niet zo nauw neemt met gezondheid. De eerste afzegging van een eerder aangemelde kleuter hebben we al binnen.
Het gaat wel weer over. Heel vaak vertel ik de kinderen: negeren is een heel goed middel om iemand te laten stoppen met pesten of plagen. Het lijkt me in dit geval een juiste tactiek. Wij weten dat we juist heel erg ons best doen om kinderen én ouders bewust met eten om te laten gaan. Ouders die dat niet zien, hebben blijkbaar alleen interesse als er geschreeuwd wordt.
En iemand die schreeuwt, heeft niet per definitie gelijk.
Een ouder die opkomt voor zijn kind en een punt wil maken, kan alle ruimte krijgen. Maar dat één brief zo’n prachtige dag een rafelig randje kan geven, dat neem ik hem wel ernstig kwalijk.
